Jan en Mieke naar Sardinie

Na schitterende foto’s gezien te hebben van Sardinie, de Caraiben van Europa, heb ik in december, tijdens de donkere dagen, een reis in elkaar gezet, met verschillende prachtige stranden, voor ons doen heel ongewoon, maar het zag er zo aanlokkelijk en tropisch uit dat ik het niet kon laten, maar ook veel hikes in het binnenland in mooie bossen en zelfs de grootste kloof van Europa. 

De hitte en de bosbranden en vluchtende toeristen begin juli hebben ons wel behoorlijk doen twijfelen, maar het was ook daarom dat we de reis pas eind augustus- begin september hadden gepland, in de hoop dat het ergste dan voorbij zou zijn. Enfin, om kort te gaan, volgende week vertrekken we, op naar Sardinie met zijn turqoise blauwe zee, witte stranden en mooi weer. We zijn benieuwd of we eens een zonnige vakantie gaan krijgen…. 

Donderdag 21 augustus

De eerste dag, op weg naar Sardinie…Voor het vertrek hebben we nog heel wat hindernissen moeten overwinnen, de Nimbus die raar deed, allemaal waarschuwingslampjes die brandden, en het kon niet tijdig gerepareerd worden, maar volgens de garage was de storing ook niet dramatisch, de sensoren waren aan het flippen maar verder waren er geen echte problemen, de radio ging kapot, nieuwe gekocht en die kreeg Jan niet geinstalleerd , buur/ elektricien ook niet, dus maar een speaker gekocht om de Ipod op aan te sluiten en dat werkt prima. Dan bleek mijn paspoort verlopen, zodat onze doortocht door Zwitserland waarschijnlijk niet zal lukken, toen bleek dat ze ons ticket voor de boot naar Sardinie niet hadden opgestuurd, enkel voor de terugweg, wat uiteraard niet echt handig is, dat was dus gisteravond, en even paniek, maar gelukkig bracht een chatbot oplossing en kregen we nieuwe tickets opgestuurd. 

En zo vertrokken we vanochtend om half 11, na de oppassers een rondleiding gegeven te hebben.

Het weer was redelijk, tamelijk zonnig, niet te heet, wel druk op de weg maar geen file. En zo reden we over Luxemburg, waar we tabak hebben ingeslagen, over een stuk Duitsland, vervolgensFrankrijk binnen, naar Colmar, meer precies het dorpje Kaysersberg, wat een paar jaar geleden verkozen is tot een van de mooiste dorpjes van Frankrijk. Ik zag het net vorige week op tv, en aangezien het toch al het plan was om hier ergens te stoppen kwam dat dus goed uit. Het dorp zelf hebben we nog niet gezien, dat is voor morgen. 

Wel een geweldige camping, mooi gelegen tussen de bergen, in het groen, met hagen, en achter de haag horen we een riviertje stromen, keurig sanitair, en dat alles voor 22€/nacht, dat vind je bijna nergens meer. Het heet heel origineel Municipal Kaysersberg 😉, op zich zeker een aanrader. 

Enfin, de eerste dag, een reisdag, we kwamen hier om half 7 aan, heel moe, 8h gereden met een stop van 20 minuten, en een stop om tabak te kopen, verder alleen maar gereden, Jan was nogal kapot, maar na wat eten en wat lezen ging het weer wat beter.

Morgen verder, benieuwd waar we morgen slapen en wat de dag verder zal brengen. Maar dit is al gelukt, we zijn op weg naar Sardinie. 

Vrijdag, 22 augustus

Op het gemak opgestaan en ingepakt en naar centrum van het dorpje Kaysersberg gereden. Aan de busparkings te zien was het behoorlijk toeristisch, ‘s morgens om 10h werden er al verschillende bussen gelost. 

Maar het was ook wel met reden, het was echt een super schattig dorpje, allemaal vakwerkhuisjes, een mooie rivier die erdoor liep, een leuk kerkje, een kasteel ruine erboven met allemaal wijngaarden, terrasjes en restaurantjes, een dorp waar veel kunstenaars wonen, winkeltjes met kunst, waarvan sommige echt mooi, veel versieringen en installaties langs de straatjes, het was echt schattig, maar wel: druk, druk. Het was vroeg, het ging nog net maar het volk stroomde toe, hele busladingen.

We hebben met plezier een uur rondgelopen en zijn vertrokken voordat de grote massa kwam, op naar Zwitserland.

Eerst nog even wat boodschappen doen, we wilden nog wat rillettes inslaan, daarvoor kwamen we per ongeluk nog in een halal supermarkt terecht, ook wel eens leuk, maar ze hadden uiteraard geen rillettes, 😏 bij de intermarche dan weer wel dus nu echt op weg, het was ondertussen al later dan gepland. 

Dus op naar de grens met Zwitserland, met een bang hart, als we niet binnen mochten moesten we over Frankrijk rijden, en waren we 2 dagen camping kwijt, en de plannen om dingen te bezoeken. 

En zo kwamen we bij de grens, bij Basel. We slaan af naar de douane hokjes en worden dichtbij gezwaaid door een vriendelijke oude man. Die vroeg of we een vignet wilden kopen, dat is verplicht dus ja, doe maar. Maar ik gromde wel in mijzelf, ja, hallo, eerst een ticket kopen en dadelijk niet binnen mogen, 40€ weggegooid. Maar ja, niet het moment om ruzie te maken met een douanier. Enfin, hij wees ons verder, naar de controle, dachten we, maar we reden en reden en zaten opeens in een tunnel, in de stad, en nog een tunnel, en nog 1. En heel langzaam begon ik het te geloven: we zijn gewoon binnen, niets aan de hand, en daar had ik zo mee ingezeten. Wel tunnel na tunnel, file, file, het had echt van die Parijse peripherique vibes. Mijn gps op de telefoon gaf ook maar niets, door die tunnels, dacht ik, maar nee, op den duur bleek de hele roaming niet te werken in Zwitserland, nergens, wat onderweg heel frustrerend was, ik kon niets opzoeken. Gelukkig deed de tom tom het nog wel en zo reden we dan verder het land in, van file naar file, overal grootse wegenwerken, het leek Duitsland wel. De eerste 100 km hebben we file of accordeonfile gehad, na Bern was dat eindelijk voorbij. We waren al veel later dan gepland maar op naar Lauterbrunnen, het eerste dorp in de vallei van de watervallen. We kwamen daar dan aan, en druk dat het daar was, vol, vol toeristen, overal. We vreesden al dat we nooit een parkeerplaats voor onze bus zouden vinden maar op de camperparking was er net iemand weggereden en wij konden er zo in, dat was vlak onder de grote waterval waar het dorp bekend om is, waar ik dan snel wat foto’s van heb gemaakt. Wij helemaal ondersteboven van het geluk dat we hadden. Dat was van korte duur want de parkeerautomaat wilde enkel Zwitserse franken of betalen met een app, maar die konden we niet downloaden want we hadden geen internet 😏 dus daar stonden we dan. We besloten om door te rijden naar de camping, de waterval hadden we gezien en het dorp was veeeel te druk. 

Dus reden we verder, onderweg nog langs verschillende watervallen rijdend. Het bleek een doodlopende weg van 5 km te zijn en aan het einde was onze camping, heerlijk rustig, en en en van op onze plaats, gewoon van op onze campingstoel hadden we zicht op maar liefst 3 watervallen, en schuin achter ons nog 1, ongelooflijk, dit was weer een geluksmomentje. En ook nog, achter de camping beginnen maar liefst 9 hikes de bergen in, naar nog meer watervallen en bergklimmen, het is hier echt geweldig. De vibe is hier ook anders, veel tentjes en busjes, amper een grote camper of caravan, het meest jonge mensen die komen klimmen en hiken, wij horen bij de weinig ouderen, maar alles is hier heel gemoedelijk. 

        

We hebben ons geinstalleerd, 10 foto’s gemaakt van ‘onze’ waterval en hebben onze wandelschoenen aangetrokken om de omgeving wat te verkennen. Na een kwartier een puur witte bergrivier overgestoken en kwamen we al bij een eerste waterval, de Sefinenfalle, die als een getrapte rivier naar beneden kwam, je kon erlangs naar boven lopen wat we een tijdje gedaan hebben voordat we weer naar beneden zijn gelopen en daarna de andere kant uit naar de waterval die we van op onze plaats zien, als je er vlakbij stond was hij nog mooier, het was een mooie wandeling, een mooi einde van deze dag, terwijl ik zo bang was vantevoren dat alles zou mislopen, maar nee, nog beter dan gedacht, de camping een succes, ik was blij dat we gereserveerd hadden want ze waren fully booked. Morgen weer een nieuwe dag, we hebben nog wat mooie dingen op het programma. 

Zaterdag, 23 augustus

Slecht geslapen vannacht, nog veel te veel bezig met van alles in mijn hoofd. 

Ik had veiligheidshalve de wekker maar gezet vannacht, anders zou ik nooit om half 8 zijn opgestaan wat nu dus wel het geval was. Ik wilde vroeg bij de Trummelbach falle zijn, hier 3 km vandaan.

Dat zijn 10 watervallen, binnen in een hoge berg. Je gaat eerst met een lift tot halverwege naar boven, en dan zelf verder klimmen naar de hoogste van de 10, en dan weer naar beneden om ze allemaal te zien. Alles was keurig aangelegd, betonnen paden, stevige relingen en ook nat, het vocht droop van de muren, dikke druppels naar beneden.

En MOOI dat het was, indrukwekkend, wow, de natuur is toch prachtig en krachtig, het geluid van dat naar beneden donderende water was enorm, 20.000 liter per seconde, dat is heel veel water en het maakte heel veel lawaai. 

     

Er waren dus 10 uitkijkpunten vanwaar je mooi kon zien hoe dat water zich tussen spleten en rotsen wrong om naar beneden te donderen, smalle spleten, grote putten, ze waren allemaal anders, het was zo geweldig, en heerlijk zo bijna alleen.

Omdat we zo vroeg waren was er bijna niemand, zalig. Toen we er vanmiddag langsreden op de terugweg van het andere moois stond de parking helemaal vol, geen plaatsje meer te vinden en overal liepen mensen, wat een verschil met vanmorgen 😮 

Wij heben echt genoten van hoe mooi het daar was, op de uitkijkpunten alle plaats voor ons, hier en daar iemand, nu stonden ze wss 3 rijen dik. 

We waren zo onder de indruk, en liepen daar al wow prevelend rond. Het is niet te beschrijven hoe indrukwekkend het was, we hebben hopen en hopen foto’s en filmpjes gemaakt maar op foto komt het nooit goed over, hopelijk wel op film. 

Daarna zijn we doorgereden naar de Aareschlucht, schlucht is kloof, een kloofwandeling dus, wel een 40 km rijden maar dat was het wel waard, alweer zoveel indrukwekkends moois. We startten daar om half 12 en het was al behoorlijk druk, helaas, maar niets aan te doen, je kunt niet overal om half 9 voor de deur staan. 

Maar die kloof was ook weer zo prachtig, en zo mooi aangelegd, allemaal houten vlonders stevig aan de rotswand verankerd, paden uitgehouwen in de rots, en dan dat mooie groene water, hier en daar een waterval, en rotsen en spleten, bruggetjes, het was prachtig, alweer stapels foto’s weggeknipt, Zwitserland is echt heel mooi. 

Ook dit was dus weer een succes. De hele wandeling door die kloof, enkel, duurde een uur, en toen dezelfde weg weer terug, en het was ondertussen nog drukker geworden, het was soms langs elkaar wringen op die smalle houten paadjes, maar het was echt prachtig.

Om half 2 dan weer in de Nimbus gestapt en terug naar de camping gereden.

Het plan was om de kabelbaan te nemen, die is hier vlakbij, en heeft 3 routes waaronder 1 naar een alpenweide met edelweiss en andere bloeiende planten, met uitzicht op besneeuwde toppen van bergen waaronder de jungfrau.

Maar het weer werd steeds minder, veel bewolking, de toppen van de bergen verstopt achter de mist en wolkenflarden dus we besloten het maar niet te doen, het was ook behoorlijk duur dus om dat dan te doen en daarboven in de mist te zitten leek ons ook wat zonde, dus middagje rust op de camping, lekker wat lezen en post beantwoorden.

Zwitserland is prachtig maar de roaming van mijn gsm heeft het niet meer gedaan sinds we de grens over zijn, zo frustrerend als ik iets op wil zoeken onderweg, dat gaat gewoon niet. Op de camping hebben we dan wel wifi maar dat werkt ook niet geweldig, en ‘s avonds, als iedereen er op zit is het ook onvindbaar. Dus ‘s middags is de beste tijd, als iedereen aan het hiken is ☺️

Jan is nog wat gaan wandelen en ik dus gelezen, de zon kwam en ging, het weer is veel minder dan gisteren, morgen zou het beter zijn en overmorgen weer helemaal zonnig. De story of our life, echt gegarandeerd elke keer als wij minder goed weer hebben veranderd het als wij vertrekken, echt waar. 

Jan had op zijn wandeling nog maar liefst 3 watervallen gevonden, waarvan 1 hele mooie, hij had foto’s gemaakt om mij jaloers te maken ☺️ Maar hij zei ook dat hij zo steil naar boven had gemoeten, dat ik het nooit gekund had, hij had al grote moeite en hij is zoveel beter in klimmen dan ik. 

Maar goed , morgen dus alweer vroeg op, we moeten om 17h in Genua zijn om de boot naar Sardinie te nemen, het is een 420 km rijden maar we houden rekening met grote files zoals op de heenweg, dus we vertrekken liever te vroeg, tenslotte beter daar 2h staan wachten dan de boot te missen. 

Het probleem was dat we op de camping via de wifi even konden kijken op waze en google maps, maar dat maakte ons enorm zenuwachtig, google maps had het over 10h rijden, maar waze over 6, giga verschil dus, en op 10h hadden we niet gerekend, toch stond het er echt, 2 x opnieuw gedaan. En tijdens het rijden morgen kunnen we geen van tweeen gebruiken maar enkel rijden op de tom tom.

Maar dus weer een reisdag morgen. 

Zondag 24 augustus

We waren vroeg gaan slapen, doodmoe, en ik werd dan ook al om 6h wakker en ik wilde zo snel mogelijk vertrekken, die 10h reistijd lagen zwaar op mijn maag. 

Om stipt 8h reden we dan ook de camping af, richting vraagteken 😏 

Na 20 km kwamen we bij een punt waarvan ik zeker was dat Waze had gezegd dat we links moesten, en de Tom zei rechts, het was bij een rondpunt dat we dus 2x zijn rondgereden om te beslissen, het werd links. Tom heeft nog lang gezeurd om om te draaien maar herberekende dan en het bleek idd veeel korter. Ik had ondertussen mijn kaart van Europa erbij gepakt om toch enigzins de richting te kunnen zien. 

Enfin, wij volgen de Tom die op een bepaald moment ergens afslaat, dus wij ook, kwamen we boven bij een tolhokje waar we 35€ moesten betalen, terwijl we toch al een vignet hadden gekocht, maar ja, we betalen. Dan rijden we een groot terrein op, waarvan was niet helemaal duidelijk en wij hadden iets van: huh, wat is dat, we zitten niet goed. In de verte stond er een fluojasje hevig te zwaaien van doorrijden naar hier, en ik roep tegen die man: we moeten hier niet zijn. Waar moet je heen dan? Naar Genua. Geen probleem, nu doorrijden….

Maar we zagen niet naar waar, het was een soort rangeerterrein, maar de auto achter ons stak ons dan voorbij en reed een trein op, het was een open autotrein!!! Dus wij er ook maar op, geen idee waar we gingen uitkomen maar ja, die man vond dat het kon dus we deden het maar. En toen bleek ook waarom die man zo aandrong, die trein vertrok na 3 minuten, dus met ons er op. Gillend van het lachen om de idiotie van het hele gebeuren, stomweg ongeweten een autotrein genomen, zaten wij in die trein die na 2 minuten in de berg verdween, we gingen er dwars door in plaats van een bergpas te nemen, beseften wij toen. Na een dikke 10 minuten kwamen wij aan in een stadje en zagen we ook een richtingaanwijzer naar de plaats die ik me van Waze herinnerde, niet ver van de grens met Italie, dus we zaten helemaal goed. Helemaal opgekikkerd door dit gelukje reden we verder, het was voor Jan ook een stuk ontspanning geweest. Enfin, wij volgen dus de borden naar het stadje Brig, zoals gepland, komen daar aan en zien een snelweg naar Italie en naar de Simplon pas, maar Tom wilde dat we anders reden, maar we reden toen al richting Italie, en Jan had iets van: hmm, de Simplon pas, die is niet om te lachen, veel haarspeldbochten en bergwegen. Ik sloeg direct in paniek en stelde voor om dan toch de weg van de Tom te nemen, dus wij terug. Alleen, die weg ging OOK naar de Simplon pas, en net toen ik weer begon te twijfelen sloeg Tom weer af, maar nu zagen we ook duidelijk de borden: autotrein naar Simplon, dus in een split second besloten we dat dan te doen, na het succes van de vorige trein. En weer hadden we geluk want die trein reed maar om de 90 minuten en vertrok nu net alweer na 3 minuten, echt mazzel. En zo reden we een kwartier in het stikdonker, ik dolblij dat we de bergpas hadden vermeden, want om dat te doen met de Nimbus leek me geen feest, of dat hij het begaf de berg op, zoiets. En na een kwartier kwamen we dan aan, heel wat sneller en veiliger dan als we die hele pas hadden gereden en, en we bleken aan de Italiaanse kant binnen te komen, in volle zon reden we dus Italie binnen, helemaal uitgelaten, en door de tijdswinst, en door het vermijden van die enge pas. Door de douane gewuifd en we waren vrij direct op de autostrade die recht naar Genua reed. Onderweg even regen opeens, maar verder niets bijzonders, het was nog een 250 km, dus we zouden ruim op tijd aankomen om de boot te halen, geen enkel probleem.

In Genua zelf ging het nog even mis, we hadden blijkbaar de afslag naar de haven gemist en moesten dus 7km omrijden door het stadscentrum en langs rare straatjes maar we kwamen er dan toch, om half 3, veel te vroeg maar nog niet eens de eersten. 

Daar dus zitten wachten tot we konden boarden om 17h, maar opeens om 16h begonnen ze al te rijden en tegen half 5 zaten wij al op de boot, we waren er, het was gelukt, feest.

Bij het reserveren, al in januari, waren er geen 2 persoonshutten meer beschikbaar dus we hadden maar pulman stoelen gereserveerd, en ik had er al tegen op gezien om daar de nacht op door te brengen, ik slaap al zo moeilijk, maar ja, we hadden geen keus. Die stoelen bleken nog slechter dan ik had verwacht, eigenlijk gewoon smalle vliegtuigstoelen, die een klein beetje naar achteren konden. Ik zag het eigenlijk niet zitten maar het was nu zo. Tot we iets hoorden omroepen dat er nog cabines beschikbaar waren dus Jan als een haas naar de receptie en kwam terug met een grote grijns, door 77€ bij te betalen hadden we een 4 persoonshut voor ons 2, met douche en wc, en zelfs een raampje. Ik was zoooo happy, direct zoveel relaxter, dit was zo zoveel beter. 

Als avondeten hebben we dan een lekker krokant warm broodje gegeten, met ham en een bol mozarella, ik had verder niet zo’n honger, door de warmte denk ik.

En nu liggen we dus op ons bed, heerlijk relaxt, lekker even douchen morgenochtend, ontbijten en we rijden om kwart voor 9 Sardinie binnen, dat is het plan. All is very well ☺️

Maandag 25 augustus

Vanmorgen wakker geworden op de boot na een geweldige nacht geslapen te hebben, douche genomen in ons mini badkamertje en gaan ontbijten in de eetzaal, we hadden vantevoren al het ontbijt bijgeboekt. Dat ging dus niet helemaal zoals gepland, er was ruime keuze, en wij lopen rond dat self service ontbijtbuffet, zoals je doet, hier iets opscheppend, daar iets opscheppend, maar bij de kassa bleek dan dat 3/4 van wat wij hadden niet in het standaardontbijt zaten en dus bijbetaald moesten worden, daar was nooit iets over gezegd, maar er bleek bij de ingang een blad te staan met daarop wat je mocht nemen, hadden wij totaal niet gezien en verder stond er ook niets, en ook niet op de website, en wat er wel was inbegrepen was nogal zielig, een kop koffie of thee, een yoghurtje, 2 broodjes en jam, nog geen ei, nog geen stuk fruit, en dus ook maar1 kop koffie, dus nu hebben wij 50€ betaald voor ons ontbijt, belachelijk veel, zeker als je dan ook nog niet eens koffie kon bijvullen, ik was echt nijdig, nog nooit zoiets meegemaakt, ontbijtbuffetten over de hele wereld gedaan maar nog nooit zoiets idioots.

Maar goed, om kwart voor 9 reden we de boot af, we waren op Sardinie! Het was mooi weer, zelfs vrij heet, en we zaten eigenlijk vrij direct op een autostrade, tot mijn verbazing, ik had dat niet verwacht op het eiland.

De eerste stop was Porto Conto waar je hele mooie natuurwandelingen kon maken en dat wilden we dus doen. Alleen, aan de ingang moesten we ofwel een maandabonnement ofwel een jaarabonnement kopen, zelfs geen dagticket, dat was het principe zei die jongen, terwijl wij alleen maar een wandeling wilde maken in natuurgebied van een uur of 2, we zijn dan ook boos omgedraaid, wat een onzin. Het begon dus niet goed.

Daarna zijn we doorgereden naar Alghero, het stadje met zijn Spaanse invloeden, dat een kwartiertje van de camping ligt. Leuk stadje, errrug druk wel, zeer toeristisch, maar we vonden zelfs nog een gratis plek om te staan met de bus, altijd een probleem, dus dat viel al goed mee, verder wel leuke straatjes met oude huizen en honderd toeristenwinkeltjes met juwelen van bloedkoralen, daar is de baai hier om bekend. Ik vond de koepel van de kerk wel bijzonder met al zijn kleurtjes, ook leuk was het om over de stenen wallen te lopen, zelfs ook beneden langs, met je voeten door het water, heerlijk verfrissend, want het was behoorlijk warm, 30 graden, maar door het beetje zeewind viel dat op zich wel mee. En in het stadje heb ik dan ook eindelijk mijn eerste gelato van de vakantie gegeten, en een hele lekkere ook nog. 

Nadat we zo hadden rondgelopen gingen we dan naar de camping, een uur of half drie. Die man zag onze bus en riep direct: ‘Harry Potter’, zijn dochter of kleindochter was ook superfan, en toen we hem de snaai lieten zien die op het dak geplakt zit, (een nieuwe want van de vorige waren de vleugeltjes afgebroken toen we eens onder bomen hadden geparkeerd), riep hij: vous etes fantastique, enfin, de verbroedering was compleet. We mochten zelf een plaats uitzoeken, dat vind ik sowieso altijd fijner, de plaatsen hebben hagen, helemaal wat ik graag heb, en het middenpad is super super breed, wel 15-20m, op een andere camping zouden ze daar nog een strook campers neerplanten maar hier is er ruimte, zalig. 

Na ons geinstalleerd te hebben gingen we eens naar het strand, er loopt een pad van 600m vanaf de camping, door een bos, recht naar een wit zandstrand, waarvan een groot deel zonder bedjes, normaal moeilijk te vinden in Italie. Het weer was lekker dus wij direct het water in, zalige temperatuur, mooi groen blauw, heerlijk, heel vakantie achtig. Toen we er uit kwamen zagen we opeens allemaal wolken opkomen en binnen de kortste keren was het helemaal bewolkt, maar wel nog steeds warm. We hadden het ondertussen toch al gezien, geen echte strandliggers, en zijn dan terug naar de camping gegaan waar we verder rustig wat hebben gelezen en met de kinderen gechat, zalig dat we weer gewoon goeie wifi hebben. 

Ook een rustige avond, nog steeds bewolkt en nog steeds warm, we hebben zelfs de airco binnen constant aan gehad, die hebben we nog niet vaak hoeven gebruiken sinds we de Nimbus hebben, was nooit nodig. 

Morgenochtend zou het ook bewolkt zijn maar tegen de middag weer zonnig, het plan is om ergens bij capo coccia te gaan wandelen, er zouden daar spectaculaire vergezichten moeten zijn, maar ja, dat is wel leuker bij mooi weer, we zullen zien.  

Dinsdag, 26 augustus

Vanmorgen inderdaad opgestaan onder een bewolkte hemel, zoals bij een groot deel van onze vakanties, maar het was wel warm, rustig aan gedaan en vervolgens vertrokken richting Capo Coccia, een 15 km hier vandaan. Het zou vanaf 12h opklaren en dat was ook zo, maar wel heel langzaam.

We vonden een parkeerplaats bij het eilandje Foldada, tenminste, dat kon je vanaf dat uitzichtspunt zien.

Er bleek ook een route naar boven, over stenen en rotsen klimmend, en Jan wilde dat doen, ik eigenlijk niet, eng en steil, maar ja, hij gaat mee naar het strand, ik klim op rotsen, ieder geeft wat toe.

Dat klimmen was behoorlijk pittig, het was maar goed dat de zon nog niet volop scheen, anders was het helemaal zweten geweest, er was geen pad, alleen hier en daar een paaltje dat aanduidde dat je daar langs naar boven moest, en het was voorzichtig lopen, goed kijkend waar je je voeten zette, op en tussen de rotsen, en steil omhoog, ik was niet 100% gelukkig, altijd bang dat Jan valt of zijn enkel verstuikt zodat onze vakantie om zeep is. Maar we kwamen ongeschonden boven bij de grot, die was op zich niet heel bijzonder maar het uitzicht, en ook de uitzichten onderweg, was echt wel spectaculair, witte kliffen rond die blauwe zee, en dan een weg ernaast waar we in de diepte de gele Nimbus zagen staan, en daarnaast weer een baai met blauw water, en bergen in de verte, het was heel mooi, en ik was toch wel blij, en ook teots dat ik het gedaan had. We hebben daar een hele tijd gezeten, genietend van het uitzicht ( en wat bijkomen van de klim).

De terugtoch was nog enger, een stap in de diepte zetten, hier en daar vlakbij de afgrond maar we kwamen toch veilig en wel weer beneden, ondertussen was de lucht ook een stuk blauwer en mooier, en Sardinie is mooi. 

We zijn dan verder gereden naar Capa Coocia zelf en de vuurtoren die daar op de uiterste punt stond maar er was daar geen parking en we zijn weer weggereden, op naar het Parco regionale de Porto Conte, om daar te gaan wandelen. Er was daar parking dus wij via 1 van de 4 ingangen naar binnen en lopen door een lekker koel bos, alleen kwamen we er aan de andere kant binnen 10 minuten weer uit, direct aan het water, mooi hoor, maar dit was toch niet alles? We hebben daar wat rondgelopen, zoekend naar de rest van het ‘park’ maar vonden het niet. Bij 1 van de andere ingangen stond er dan een kaart en ja hoor, de route die wij gedaan hadden was de hoofdroute, en veel meer was er niet. Dus maar weer in de Nimbus gestapt en naar de camping terug gereden, wat gegeten en om half 4 onze strandspullen bij elkaar gezocht voor nog een rondje strand.

Net voor vertrek hadden we nog een strandtentje gekocht, Jan houdt er niet van om in de volle zon te zitten en ik eigenlijk ook minder en minder, dat tentje gingen we dus eens uitproberen, net als onze strandstoeltjes die we al jaaaren hebben, een overblijfsel uit onze vorige camper, de Freddy, van de eigenares daarvoor maar door ons nog nooit gebruikt, ook nog onze waterhangmatjes meegesjouwd, we came prepared. 

En het was een groot succes, zowel het tentje, ideaal voor Jan, als de stoeltjes, lekker om in te zitten lezen, als het hangmatje, wat al eerder dienst heeft gedaan en sowieso zaaaalig is. Kortom, we hebben 2h met veel plezier op het strand en in het water gezeten, ideale temperatuur van het zeewater, zeker voor herhaling vatbaar, zelfs voor Jan. 

Terug naar de camping, in de douche het zout van ons afgespoeld, de zee is erg zout, de airco opgezet om de camper af te koelen, pastaschotel in de oven, en best trots op onszelf hoe goed uitgerust we zijn, allemaal in onze kleine camper, toch alles bij ons, best wel luxueus.

Morgen trekken we weer verder, maar hier is het al leuk en mooi geweest. 

Woensdag, 27 augustus

Vanmorgen vertrokken van onze camping areo soste paradise park bij Fertillia, vriendelijk uitgewuifd door de eigenaresse en op naar Bosa, de eerste tussenstop van de dag.

Dat is een stadje met allemaal gekleurde huisjes op een heuvel met daarboven nog een kasteel. Het was moeilijk om een parking te vinden voor de Nimbus, alles was vol. Net buiten de oude stad was er plaats maar op het bord stond, voor zover ons Italiaans reikt, dat het enkel voor inwoners was. Maar het was de enige mogelijkheid, we zijn dan als een haas even naar de mooiste straat gelopen en direct weer weg, een supermarktje binnen gesprongen, die zijn hier allemaal even klein, en heel wat te drinken ingeslagen, zelfs flessen water want het kraanwater is hier vreselijk vies, een laffe smaak, en door de warmte hebben we constant dorst. Ik had gelezen dat de camping waar we naar toe gingen letterlijk in the middle of nowhere lag en je dus echt wel je voorraden bij je moest hebben, maar nu hadden we dus drinken genoeg. 

Na Bosa wilde ik doorrijden naar S’Archittu, een grote natuurlijke stenen boog aan/boven zee waar je ook kon zwemmen. Dat laatste hebben we niet gedaan, in tegenstelling tot veel jongens die vanaf de boog in zee sprongen, maar het was mooi om te zien, mooie witte rotsen boven de blauwe zee. 

Het weer was weer niet de zonnige dag die ons beloofd was, het is ons echt niet gegund, het was vrij bewolkt tot melkig lichtblauw, maar het was wel snoeiheet, meer dan 30 graden.

Na dat bezoek verder gereden naar de gekozen camping, we reden maar een 100 km vandaag. 

Het werd een hele zoektocht voordat we het vonden, louter op de tom tom rijdend want er stond nergens een bord, en we moesten een raar grintpadop waar dan een bord bij stond dat het prive was, dus we konden het niet geloven, maar toch aan het einde van het pad lagen 3 agricampeggio’s, waarvan wij de laatste kozen, echt doodlopend. 

Een vriendelijke jongen zei dat we mochten staan waar we wilden en afrekenen bij vertrek, niets geen papieren of ID, gewoon gaan. De camping ligt direct aan zee, enkel gescheiden door een struikenhaag. We kozen een plaats daar vlakbij, aan een laag stenen muurtje van waar je de zee kon zien, het strand ligt letterlijk op 20m van de camper. Maar wat er ook was, dat was een strakke wind, heel verfrissend in die warmte maar het was meer een storm, de stoelen bleven niet staan, alles woei weg. We durfden de luifel niet op te zetten, zelfs niet met stormbanden, de voorruitbescherming heeft Jan nog extra vastgesjord met een touw. Ik kreeg echt weer vibes zoals in Zweden waar we datzelfde in Flalbacka hebben gehad, waar ik toen ook doodzenuwachtig van werd, en nu ook weer, storm en wind zijn doodvermoeiend. De weerapp zei dat het vandaag zo bleef maar morgen beter zou zijn, eerst zien dan geloven, de storm loeit nog steeds buiten, we hebben zelfs binnen gegeten, op Sardinie…Het zit ons echt nooit mee wat vakantieweer betreft.

Voor het eten hebben we nog een wandeling langs het strand gemaakt, naar Punta Su Bardoni, wat heel mooi was, mooie rotsen rond blauw water, pancake rocks zelfs, en nog spectaculaite lage rotsjes die gekronkeld waren, heel mooi. En van daar had je ook zicht op het witte quartz zand van IS Arrutas,ook een van de bekende stranden, wit met mooi blauwgroen water. Maar de zee was behoorlijk ruw door de wind, niet aantrekkelijk om in te zwemmen, hoewel Jan er heel flink wel nog even in is gesprongen om af te koelen. 

We zouden hier 2 nachten blijven maar we hadden als snel beslist dat dat niet ging gebeuren. Het grootste probleem is dat de elektriciteit hier zo slecht is dat de ijskast het niet goed doet en de airco al helemaal niet, en die is vrij onmisbaar in deze hitte. We hadden alle ramen flink tegen elkaar open gezet om af te koelen met als resultaat dat de camper vol zat met muggen, we hebben er wel 20 doodgemept en elke keer was er toch weer zo’n klotezoemer. Kortom, de sfeer was niet feestelijk en toen ik alternatieven zocht om morgen te slapen vond ik er geen. De enige mogelijkheid is 1 nachtje vroeger gaan staan op de camping waar we overmorgen naartoe zouden gaan, maar die was ook al niet zeker, die had ik 2x een bericht gestuurd maar nooit antwoord gehad, dat zijn dus 3 nachten waarvan ik geen idee heb waar we slapen, en behalve die mogelijkheid s er gewoon niets anders, ik ben nog hevig aan het zoeken geweest, maar nee, niets. Enfin, het was geen vrolijk einde van de dag, hopelijk loopt morgen alles wat soepeler. 

Donderdag, 28 augustus. 

Vannacht werd ik om 4h wakker omdat Jan aan het rondspoken was, het was hem opgevallen dat de ijskast geen lawaai maakte, die deed het niet meer. Dat was paniek, want zonder ijskast in die hitte is echt geen goed idee. En supermarkten zijn hier ook heeeel dun gezaaid, dus dagelijks vers kopen is ook geen mogelijkheid.

Dat was dus een geval van verslagenheid, en ondertussen loeide de storm nog steeds.

Ik heb niet meer geslapen, overwoog wat onze opties waren, eigenlijk wilde ik op dat moment gewoon naar huis, maar de boot is geboekt voor over 2 weken dus we moesten ons maar aanpassen met emmers koud water en eten dat niet te snel bederft. Tegen een uur of 6 stopte de storm opeens, alsof er een knop werd omgedraaid, heel raar. 

Jan stond ook op en we waren het er over eens dat we gingen vertrekken, niet nog een nacht blijven zoals de bedoeling was. De camping die ik gepland had had nooit gereageerd op mijn Imessages dus ik belde maar eens, de eerste 2 x werd er niet eens opgenomen en vervolgens door een boze Italiaan en bleek verkeerd verbonden, toch was dat het enige nummer wat ik had. Dus paniek, want dat was werkelijk de enige camping in de bergen bij een heleboel mooie dingen, en als dat niet lukte kon ik een groot deel van het programma gewoon weggooien. 

We besloten toch maar de gok te wagen en het programma voor morgen vandaag te doen inclusief de tocht door de bergen naar de gekozen camping.

We bezochten eerst een lagune waar vaak flamingos zaten en ja, hoera, ze waren er. Ze waren wel minder gecharmeerd van onze gele bus en vlogen massaal op wat wel hele mooie fotos opleverde. Jammer dat ik mijn grote telelens niet bij me had, dat was nog veelmooier geweest, maar ja, de plaats in de Nimbus is echt beperkt. Maar die flamingo’s waren wel geweldig, er waren eigenlijk 2 groepen van een stuk of 50, het waren er geen honderden zoals je soms heel fotogeniek ziet maar ik was allang heel blij dat ik een bende zag, dat maakte de dag alvast een beetje goed. En het werd nog beter toen we de Nimbus weer binenn kwamen en de ijskast gewoon stond te draaien, hoera, hij deed het weer, de elektricieit op die camping bij Is Arrutas was gewoon waardeloos, de airco deed het immers ook niet, 

Daarna reden we door naar de Su Naraxi de Barumini, Unesco wereld erfgoed, oorspronkelijk een fort uit het bronzen tijdperk, en een later deel uit het ijzer tijdperk, bestaande uit verschillende torens, opgebouwd uit op elkaar gestapelde stenen en omgeven door hutten, waarvan de funderingen er nog waren. We moesten mee met een gids, maar haar uitleg was interessant, je snapte het dan toch meer dan alleen die bergen steen. 

Enfin, daarna dus door naar het dorp Seulo, een 60 km de bergen in, dwars het eiland over. Het was op zich niet zo ver maar het waren bochtige bergweggetjes en ik zat met het zweet in mijn handen, en door de bochten en door het feit dat misschien alles voor niets was, en wat dan? Maar het was gewoon open, we werden vriendelijk ontvangen op Helga’s agrocampeggio, die echt geweldigbleek, rustig, mooi uitzicht, douches en wc’s brandschoon, een grote BBQ die je mocht gebruiken, een mooi zwembad zelfs, en gewoon een geweldige sfeer. Er was bijna niemand maar tegen de avond kwamen er dan steeds meer binnen druppelen die de weg ook gevonden hadden. 

Er stonden mooie borden langs de weg naar het dorp met foto’s van de prachtige dingen die hiet te zien zijn en waarom ik het ook gekozen had, voor Jan vooral om nog wat anders te doen dan strand, maar ik vond dit er ook geweldig uitzien. En we hebben nu 2 dagen om zoveel mogelijk te zien nu we hier een extra nacht blijven. Kortom, alles was weer helemaal top, behalve dat ik vannacht op de vorige camping ben lek geprikt door muggen en knijten, waar ik heel veel last van heb, we hebben er al zoveel doodgeslagen maar ze blijven overal vandaan komen, een paar keer een wolk van die kleine rotbeestjes die me giga bulten en grote jeuk bezorgen. 

Vanmiddag hebben we samen gezellig een handwas gedaan, wel nodig nu we een week onderweg zijn, en de was hangt buiten te drogen, we kunnen weer voort.

Maar we zijn hier dus op deze zalige camping en dat is een pak van mijn hart, Jan is ook veel relaxter, gisteren en vanmorgen ging het echt niet, nu is het al bijna vergeten, nog even de laatste klotebeestjes te pakken krijgen en morgen dan iets leuks gaan bezoeken, of in het zwembad wat plonzen, we kunnen kiezen, er was sowieso een rustdagje ingepland, we zien wel. We zijn vandaag een week geleden thuis vertrokken, in 1 week tijd hebben we al zoveel gezien en gedaan, ongelooflijk dat het maar een week is. 

We zijn nog steeds blij. 

Vrijdag, 29 augustus

 Prachtge dag vandaag. We werden al wakker met een mooie blauwe lucht, eigenlijk de eerste keer sinds we op Sardinie zijn. We zijndan ook vertrokken naar piscina naturalis Is Cadais. Het kostte wat moeite om het te vinden, het was niet waar google maps zei dat het was, maar toen we doorreden vonden we 2 km verder dan toch een piepklein bordje met die naam. Het was een smal weggetje naar beneden, we zaten op de berg, en het was een grintweg. Ik durfde het niet aan om daar naar beneden te rijden, daat hadden we dan ook wat ruzie over, en we gingen dan toch maar lopend, de camper daarboven achterlatend. We vonden verder ook geen bordjes, namen de eerste afslag, en klauterend over rotsen vonden we een prachtige groene poel vol met vissen, daar een tijdje gezeten en dan langs de rivier verder geklauterd, een echt pad was er nier, wekwamen langs prachtige witte rotsen langs die groene rivier, het was daar echt beeldschoon maar ik vond niet het beed wat ik zocht en waarom ik datgekozen had we zijn dan weer een stukje naar bovengeklommen, waar er een min of meer pad was en dat dan afgelopen. Het bleefmaar duren en ik twijfelde eraan of we het ooit gingen vinden, bordjes waren helemaal niet te zien.

Uiteindelijk stopte de weg bij alleen nog maar gigantische rotsen, we hebben wat moeten zoeken om die op een fatsoenlijke manier af te dalen, het was niet simpel maar we kwamen dan toch bij een strandje en ja hoor, om de bocht vonden we dan toch de piscina en de waterval, precies het beeld dat ik zocht.