Jan en Mieke naar Sardinie

Na schitterende foto’s gezien te hebben van Sardinie, de Caraiben van Europa, heb ik in december, tijdens de donkere dagen, een reis in elkaar gezet, met verschillende prachtige stranden, voor ons doen heel ongewoon, maar het zag er zo aanlokkelijk en tropisch uit dat ik het niet kon laten, maar ook veel hikes in het binnenland in mooie bossen en zelfs de grootste kloof van Europa.

De hitte en de bosbranden en vluchtende toeristen begin juli hebben ons wel behoorlijk doen twijfelen, maar het was ook daarom dat we de reis pas eind augustus- begin september hadden gepland, in de hoop dat het ergste dan voorbij zou zijn. Enfin, om kort te gaan, volgende week vertrekken we, op naar Sardinie met zijn turqoise blauwe zee, witte stranden en mooi weer. We zijn benieuwd of we eens een zonnige vakantie gaan krijgen….

Dag1, Donderdag 21 augustus

De eerste dag, op weg naar Sardinie…Voor het vertrek hebben we nog heel wat hindernissen moeten overwinnen, de Nimbus die raar deed, allemaal waarschuwingslampjes die brandden, en het kon niet tijdig gerepareerd worden, maar volgens de garage was de storing ook niet dramatisch, de sensoren waren aan het flippen maar verder waren er geen echte problemen, de radio ging kapot, nieuwe gekocht en die kreeg Jan niet geïnstalleerd , buur/ elektricien ook niet, dus maar een speaker gekocht om de Ipod op aan te sluiten en dat werkt prima. Dan bleek mijn paspoort verlopen, zodat onze doortocht door Zwitserland waarschijnlijk niet zal lukken, toen bleek dat ze ons ticket voor de boot naar Sardinië niet hadden opgestuurd, enkel voor de terugweg, wat uiteraard niet echt handig is, dat was dus gisteravond, en even paniek, maar gelukkig bracht een chatbot oplossing en kregen we nieuwe tickets opgestuurd.

En zo vertrokken we vanochtend om half 11, na de oppassers een rondleiding gegeven te hebben.

Het weer was redelijk, tamelijk zonnig, niet te heet, wel druk op de weg maar geen file. En zo reden we over Luxemburg, waar we tabak hebben ingeslagen, over een stuk Duitsland, vervolgens Frankrijk binnen, naar Colmar, meer precies het dorpje Kaysersberg, wat een paar jaar geleden verkozen is tot een van de mooiste dorpjes van Frankrijk. Ik zag het net vorige week op tv, en aangezien het toch al het plan was om hier ergens te stoppen kwam dat dus goed uit. Het dorp zelf hebben we nog niet gezien, dat is voor morgen.

Wel een geweldige camping, mooi gelegen tussen de bergen, in het groen, met hagen, en achter de haag horen we een riviertje stromen, keurig sanitair, en dat alles voor 22€/nacht, dat vind je bijna nergens meer. Het heet heel origineel Municipal Kaysersberg 😉, op zich zeker een aanrader.

Enfin, de eerste dag, een reisdag, we kwamen hier om half 7 aan, heel moe, 8h gereden met een stop van 20 minuten, en een stop om tabak te kopen, verder alleen maar gereden, Jan was nogal kapot, maar na wat eten en wat lezen ging het weer wat beter.

Morgen verder, benieuwd waar we morgen slapen en wat de dag verder zal brengen. Maar dit is al gelukt, we zijn op weg naar Sardinië.

Dag 2, Vrijdag, 22 augustus

Op het gemak opgestaan en ingepakt en naar centrum van het dorpje Kaysersberg gereden. Aan de busparkings te zien was het behoorlijk toeristisch, ‘s morgens om 10h werden er al verschillende bussen gelost.

Kaysersberg

Maar het was ook wel met reden, het was echt een super schattig dorpje, allemaal vakwerkhuisjes, een mooie rivier die erdoor liep, een leuk kerkje, een kasteel ruine erboven met allemaal wijngaarden, terrasjes en restaurantjes, een dorp waar veel kunstenaars wonen, winkeltjes met kunst, waarvan sommige echt mooi, veel versieringen en installaties langs de straatjes, het was echt schattig, maar wel: druk, druk. Het was vroeg, het ging nog net maar het volk stroomde toe, hele busladingen.

We hebben met plezier een uur rondgelopen en zijn vertrokken voordat de grote massa kwam, op naar Zwitserland.

Eerst nog even wat boodschappen doen, we wilden nog wat rillettes inslaan, daarvoor kwamen we per ongeluk nog in een halal supermarkt terecht, ook wel eens leuk, maar ze hadden uiteraard geen rillettes, 😏 bij de intermarche dan weer wel dus nu echt op weg, het was ondertussen al later dan gepland.

Dus op naar de grens met Zwitserland, met een bang hart, als we niet binnen mochten moesten we over Frankrijk rijden, en waren we 2 dagen camping kwijt, en de plannen om dingen te bezoeken.

En zo kwamen we bij de grens, bij Basel. We slaan af naar de douane hokjes en worden dichtbij gezwaaid door een vriendelijke oude man. Die vroeg of we een vignet wilden kopen, dat is verplicht dus ja, doe maar. Maar ik gromde wel in mijzelf, ja, hallo, eerst een ticket kopen en dadelijk niet binnen mogen, 40€ weggegooid. Maar ja, niet het moment om ruzie te maken met een douanier. Enfin, hij wees ons verder, naar de controle, dachten we, maar we reden en reden en zaten opeens in een tunnel, in de stad, en nog een tunnel, en nog 1. En heel langzaam begon ik het te geloven: we zijn gewoon binnen, niets aan de hand, en daar had ik zo mee ingezeten. Wel tunnel na tunnel, file, file, het had echt van die Parijse peripherique vibes. Mijn gps op de telefoon gaf ook maar niets, door die tunnels, dacht ik, maar nee, op den duur bleek de hele roaming niet te werken in Zwitserland, nergens, wat onderweg heel frustrerend was, ik kon niets opzoeken. Gelukkig deed de tom tom het nog wel en zo reden we dan verder het land in, van file naar file, overal grootse wegenwerken, het leek Duitsland wel. De eerste 100 km hebben we file of accordeonfile gehad, na Bern was dat eindelijk voorbij. We waren al veel later dan gepland maar op naar Lauterbrunnen, het eerste dorp in de vallei van de watervallen.

drukte in Lauterbrunnen

We kwamen daar dan aan, en druk dat het daar was, vol, vol toeristen, overal. We vreesden al dat we nooit een parkeerplaats voor onze bus zouden vinden maar op de camperparking was er net iemand weggereden en wij konden er zo in, dat was vlak onder de grote waterval waar het dorp bekend om is, waar ik dan snel wat foto’s van heb gemaakt. Wij helemaal ondersteboven van het geluk dat we hadden. Dat was van korte duur want de parkeerautomaat wilde enkel Zwitserse franken of betalen met een app, maar die konden we niet downloaden want we hadden geen internet 😏 dus daar stonden we dan. We besloten om door te rijden naar de camping, de waterval hadden we gezien en het dorp was veeeel te druk.

Lauterbrunnen

Dus reden we verder, onderweg nog langs verschillende watervallen rijdend. Het bleek een doodlopende weg van 5 km te zijn en aan het einde was onze camping, heerlijk rustig, en en en van op onze plaats, gewoon van op onze campingstoel hadden we zicht op maar liefst 3 watervallen, en schuin achter ons nog 1, ongelooflijk, dit was weer een geluksmomentje. En ook nog, achter de camping beginnen maar liefst 9 hikes de bergen in, naar nog meer watervallen en bergklimmen, het is hier echt geweldig. De vibe is hier ook anders, veel tentjes en busjes, amper een grote camper of caravan, het meest jonge mensen die komen klimmen en hiken, wij horen bij de weinig ouderen, maar alles is hier heel gemoedelijk. We hebben ons geinstalleerd, 10 foto’s gemaakt van ‘onze’ waterval, de Murrenbachfall, en hebben onze wandelschoenen aangetrokken om de omgeving wat te verkennen. Na een kwartier een puur witte bergrivier overgestoken en kwamen we al bij een eerste waterval, de Sefinenfalle, die als een getrapte rivier naar beneden kwam, je kon erlangs naar boven lopen wat we een tijdje gedaan hebben voordat we weer naar beneden zijn gelopen en daarna de andere kant uit naar de waterval die we van op onze plaats zien, de Murrenbachfall, als je er vlakbij stond was hij nog mooier, het was een mooie wandeling, een mooi einde van deze dag, terwijl ik zo bang was vantevoren dat alles zou mislopen, maar nee, nog beter dan gedacht, de camping een succes, ik was blij dat we gereserveerd hadden want ze waren fully booked. Morgen weer een nieuwe dag, we hebben nog wat mooie dingen op het programma.

Murrenbachfall

uitzicht van uit de camper

Dag 3, Zaterdag, 23 augustus

Slecht geslapen vannacht, nog veel te veel bezig met van alles in mijn hoofd.

Ik had veiligheidshalve de wekker maar gezet vannacht, anders zou ik nooit om half 8 zijn opgestaan wat nu dus wel het geval was. Ik wilde vroeg bij de Trummelbach falle zijn, hier 3 km vandaan.

Trummelbachfalle

Dat zijn 10 verschillende watervallen, binnen in een hoge berg. Je gaat eerst met een lift tot halverwege naar boven, en dan zelf verder klimmen naar de hoogste van de 10, en dan weer naar beneden om ze allemaal te zien. Alles was keurig aangelegd, betonnen paden, stevige relingen en ook nat, het vocht droop van de muren, dikke druppels naar beneden.

En MOOI dat het was, indrukwekkend, wow, de natuur is toch prachtig en krachtig, het geluid van dat naar beneden donderende water was enorm, 20.000 liter per seconde, dat is heel veel water en het maakte heel veel lawaai.

Er waren dus 10 uitkijkpunten vanwaar je mooi kon zien hoe dat water zich tussen spleten en rotsen wrong om naar beneden te donderen, smalle spleten, grote putten, ze waren allemaal anders, het was zo geweldig, en heerlijk zo bijna alleen.

Trummelbachfalle

Omdat we zo vroeg waren was er bijna niemand, zalig. Toen we er vanmiddag langsreden op de terugweg van het andere moois stond de parking helemaal vol, geen plaatsje meer te vinden en overal liepen mensen, wat een verschil met vanmorgen 😮

Wij heben echt genoten van hoe mooi het daar was, op de uitkijkpunten alle plaats voor ons, hier en daar iemand, nu stonden ze wss 3 rijen dik.

We waren zo onder de indruk, en liepen daar al wow prevelend rond. Het is niet te beschrijven hoe indrukwekkend het was, we hebben hopen en hopen foto’s en filmpjes gemaakt maar op foto komt het nooit goed over, hopelijk wel op film.

Aareschlucht

Daarna zijn we doorgereden naar de Aareschlucht, schlucht is kloof, een kloofwandeling dus, wel een 40 km rijden maar dat was het wel waard, alweer zoveel indrukwekkends moois. We startten daar om half 12 en het was al behoorlijk druk, helaas, maar niets aan te doen, je kunt niet overal om half 9 voor de deur staan.

Maar die kloof was ook weer zo prachtig, en zo mooi aangelegd, allemaal houten vlonders stevig aan de rotswand verankerd, paden uitgehouwen in de rots, en dan dat mooie groene water, hier en daar een waterval, en rotsen en spleten, bruggetjes, het was prachtig, alweer stapels foto’s weggeknipt, Zwitserland is echt heel mooi.

Ook dit was dus weer een succes.

Aareschlucht

De hele wandeling door die kloof, enkel, duurde een uur, en toen dezelfde weg weer terug, en het was ondertussen nog drukker geworden, het was soms langs elkaar wringen op die smalle houten paadjes, maar het was echt prachtig.

Om half 2 dan weer in de Nimbus gestapt en terug naar de camping gereden.

Het plan was om de kabelbaan te nemen, die is hier vlakbij, en heeft 3 routes waaronder 1 naar een alpenweide met edelweiss en andere bloeiende planten, met uitzicht op besneeuwde toppen van bergen waaronder de jungfrau.

Maar het weer werd steeds minder, veel bewolking, de toppen van de bergen verstopt achter de mist en wolkenflarden dus we besloten het maar niet te doen, het was ook behoorlijk duur dus om dat dan te doen en daarboven in de mist te zitten leek ons ook wat zonde, dus middagje rust op de camping, lekker wat lezen en post beantwoorden.

Zwitserland is prachtig maar de roaming van mijn gsm heeft het niet meer gedaan sinds we de grens over zijn, zo frustrerend als ik iets op wil zoeken onderweg, dat gaat gewoon niet. Op de camping hebben we dan wel wifi maar dat werkt ook niet geweldig, en ‘s avonds, als iedereen er op zit is het ook onvindbaar. Dus ‘s middags is de beste tijd, als iedereen aan het hiken is ☺️

Jan is nog wat gaan wandelen en ik dus gelezen, de zon kwam en ging, het weer is veel minder dan gisteren, morgen zou het beter zijn en overmorgen weer helemaal zonnig. De story of our life, echt gegarandeerd elke keer als wij minder goed weer hebben veranderd het als wij vertrekken, echt waar.

Jan had op zijn wandeling nog maar liefst 3 watervallen gevonden, waarvan 1 hele mooie, hij had foto’s gemaakt om mij jaloers te maken ☺️ Maar hij zei ook dat hij zo steil naar boven had gemoeten, dat ik het nooit gekund had, hij had al grote moeite en hij is zoveel beter in klimmen dan ik.

Maar goed, morgen dus alweer vroeg op, we moeten om 17h in Genua zijn om de boot naar Sardinië te nemen, het is een 420 km rijden maar we houden rekening met grote files zoals op de heenweg, dus we vertrekken liever te vroeg, tenslotte beter daar 2h staan wachten dan de boot te missen.

Het probleem was dat we op de camping via de wifi even konden kijken op waze en google maps, maar dat maakte ons enorm zenuwachtig, google maps had het over 10h rijden, maar waze over 6, giga verschil dus, en op 10h hadden we niet gerekend, toch stond het er echt, 2 x opnieuw gedaan. En tijdens het rijden morgen kunnen we geen van tweeën gebruiken maar enkel rijden op de tom tom.

Maar dus weer een reisdag morgen.

Dag 4, Zondag 24 augustus

We waren vroeg gaan slapen, doodmoe, en ik werd dan ook al om 6h wakker en ik wilde zo snel mogelijk vertrekken, die 10h reistijd lagen zwaar op mijn maag.

Om stipt 8h reden we dan ook de camping af, richting vraagteken 😏

Na 20 km kwamen we bij een punt waarvan ik zeker was dat Waze had gezegd dat we links moesten, en de Tom zei rechts, het was bij een rondpunt dat we dus 2x zijn rondgereden om te beslissen, het werd links. Tom heeft nog lang gezeurd om om te draaien maar herberekende dan en het bleek idd veeel korter. Ik had ondertussen mijn kaart van Europa erbij gepakt om toch enigszins de richting te kunnen zien.

op de autotrein

Enfin, wij volgen de Tom die op een bepaald moment ergens afslaat, dus wij ook, kwamen we boven bij een tolhokje waar we 35€ moesten betalen, terwijl we toch al een vignet hadden gekocht, maar ja, we betalen. Dan rijden we een groot terrein op, waarvan was niet helemaal duidelijk en wij hadden iets van: huh, wat is dat, we zitten niet goed. In de verte stond er een fluojasje hevig te zwaaien van doorrijden naar hier, en ik roep tegen die man: we moeten hier niet zijn. Waar moet je heen dan? Naar Genua. Geen probleem, nu doorrijden….

Maar we zagen niet naar waar, het was een soort rangeerterrein, maar de auto achter ons stak ons dan voorbij en reed een trein op, het was een open autotrein!!! Dus wij er ook maar op, geen idee waar we gingen uitkomen maar ja, die man vond dat het kon dus we deden het maar. En toen bleek ook waarom die man zo aandrong, die trein vertrok na 3 minuten, dus met ons er op. Gillend van het lachen om de idiotie van het hele gebeuren, stomweg ongeweten een autotrein genomen, zaten wij in die trein die na 2 minuten in de berg verdween, we gingen er dwars door in plaats van een bergpas te nemen, beseften wij toen. Na een dikke 10 minuten kwamen wij aan in een stadje en zagen we ook een richtingaanwijzer naar de plaats die ik me van Waze herinnerde, niet ver van de grens met Italië, dus we zaten helemaal goed. Helemaal opgekikkerd door dit gelukje reden we verder, het was voor Jan ook een stuk ontspanning geweest. Enfin, wij volgen dus de borden naar het stadje Brig, zoals gepland, komen daar aan en zien een snelweg naar Italië en naar de Simplon pas, maar Tom wilde dat we anders reden, maar we reden toen al richting Italië, en Jan had iets van: hmm, de Simplon pas, die is niet om te lachen, veel haarspeldbochten en bergwegen. Ik sloeg direct in paniek en stelde voor om dan toch de weg van de Tom te nemen, dus wij terug. Alleen, die weg ging OOK naar de Simplon pas, en net toen ik weer begon te twijfelen sloeg Tom weer af, maar nu zagen we ook duidelijk de borden: autotrein naar Simplon, dus in een split second besloten we dat dan te doen, na het succes van de vorige trein. En weer hadden we geluk want die trein reed maar om de 90 minuten en vertrok nu net alweer na 3 minuten, echt mazzel. En zo reden we een kwartier in het stikdonker, ik dolblij dat we de bergpas hadden vermeden, want om dat te doen met de Nimbus leek me geen feest, of dat hij het begaf de berg op, zoiets. En na een kwartier kwamen we dan aan, heel wat sneller en veiliger dan als we die hele pas hadden gereden en, en we bleken aan de Italiaanse kant binnen te komen, in volle zon reden we dus Italië binnen, helemaal uitgelaten, en door de tijdswinst, en door het vermijden van die enge pas. Door de douane gewuifd en we waren vrij direct op de autostrade die recht naar Genua reed. Onderweg even wat druppels regen opeens, maar verder niets bijzonders, het was nog een 250 km, dus we zouden ruim op tijd aankomen om de boot te halen, geen enkel probleem.

In Genua zelf ging het nog even mis, we hadden blijkbaar de afslag naar de haven gemist en moesten dus 7km omrijden door het stadscentrum en langs rare straatjes maar we kwamen er dan toch, om half 3, veel te vroeg maar nog niet eens de eersten.

Genua: de boot naar Sardinie, Porto Torres

Daar dus zitten wachten tot we konden boarden om 17h, maar opeens om 16h begonnen ze al te rijden en tegen half 5 zaten wij al op de boot, we waren er, het was gelukt, feest.

Bij het reserveren, al in januari, waren er geen 2 persoonshutten meer beschikbaar dus we hadden maar pullman stoelen gereserveerd, en ik had er al tegen op gezien om daar de nacht op door te brengen, ik slaap al zo moeilijk, maar ja, we hadden geen keus. Die stoelen bleken nog slechter dan ik had verwacht, eigenlijk gewoon smalle vliegtuigstoelen, die een klein beetje naar achteren konden. Ik zag het eigenlijk niet zitten maar het was nu zo. Tot we iets hoorden omroepen dat er nog cabines beschikbaar waren dus Jan als een haas naar de receptie en kwam terug met een grote grijns, door 77€ bij te betalen hadden we een 4 persoonshut voor ons 2, met douche en wc, en zelfs een raampje. Ik was zoooo happy, direct zoveel relaxter, dit was zo zoveel beter.

Als avondeten hebben we dan een lekker krokant warm broodje gegeten, met ham en een bol mozarella, ik had verder niet zo’n honger, door de warmte denk ik.

En nu liggen we dus op ons bed, heerlijk relaxt, lekker even douchen morgenochtend, ontbijten en we rijden om kwart voor 9 Sardinië binnen, dat is het plan. All is very well ☺️

Dag 5, Maandag 25 augustus

Vanmorgen wakker geworden op de boot na een geweldige nacht geslapen te hebben, douche genomen in ons mini badkamertje en gaan ontbijten in de eetzaal, we hadden vantevoren al het ontbijt bijgeboekt. Dat ging dus niet helemaal zoals gepland, er was ruime keuze, en wij lopen rond dat self service ontbijtbuffet, zoals je doet, hier iets opscheppend, daar iets opscheppend, maar bij de kassa bleek dan dat 3/4 van wat wij hadden niet in het standaardontbijt zaten en dus bijbetaald moesten worden, daar was nooit iets over gezegd, maar er bleek bij de ingang een blad te staan met daarop wat je mocht nemen, hadden wij totaal niet gezien en verder stond er ook niets, en ook niet op de website, en wat er wel was inbegrepen was nogal zielig, een kop koffie of thee, een yoghurtje, 2 broodjes en jam, nog geen ei, nog geen stuk fruit, en dus ook maar1 kop koffie, dus nu hebben wij 50€ betaald voor ons ontbijt, belachelijk veel, zeker als je dan ook nog niet eens koffie kon bijvullen, ik was echt nijdig, nog nooit zoiets meegemaakt, ontbijtbuffetten over de hele wereld gedaan maar nog nooit zoiets idioots.

Maar goed, om kwart voor 9 reden we de boot af, we waren op Sardinie! Het was mooi weer, zelfs vrij heet, en we zaten eigenlijk vrij direct op een autostrade, tot mijn verbazing, ik had dat niet verwacht op het eiland.

De eerste stop was Porto Conto waar je hele mooie natuurwandelingen kon maken en dat wilden we dus doen. Alleen, aan de ingang moesten we ofwel een maandabonnement ofwel een jaarabonnement kopen, zelfs geen dagticket, dat was het principe zei die jongen, terwijl wij alleen maar een wandeling wilde maken in natuurgebied van een uur of 2, we zijn dan ook boos omgedraaid, wat een onzin. Het begon dus niet goed.

Alghero

Daarna zijn we doorgereden naar Alghero, het stadje met zijn Spaanse invloeden, dat een kwartiertje van de camping ligt. Leuk stadje, errrug druk wel, zeer toeristisch, maar we vonden zelfs nog een gratis plek om te staan met de bus, altijd een probleem, dus dat viel al goed mee, verder wel leuke straatjes met oude huizen en honderd toeristenwinkeltjes met juwelen van bloedkoralen, daar is de baai hier om bekend. Ik vond de koepel van de kerk wel bijzonder met al zijn kleurtjes, ook leuk was het om over de stenen wallen te lopen, zelfs ook beneden langs, met je voeten door het water, heerlijk verfrissend, want het was behoorlijk warm, 30 graden, maar door het beetje zeewind viel dat op zich wel mee. En in het stadje heb ik dan ook eindelijk mijn eerste gelato van de vakantie gegeten, en een hele lekkere ook nog.

Alghero met Capo Coccia in de verte

Nadat we zo hadden rondgelopen gingen we dan naar de camping, een uur of half drie. Die man zag onze bus en riep direct: ‘Harry Potter’, zijn dochter of kleindochter was ook superfan, en toen we hem de snaai lieten zien die op het dak geplakt zit, (een nieuwe want van de vorige waren de vleugeltjes afgebroken toen we eens onder bomen hadden geparkeerd), riep hij: vous etes fantastique, enfin, de verbroedering was compleet. We mochten zelf een plaats uitzoeken, dat vind ik sowieso altijd fijner, de plaatsen hebben hagen, helemaal wat ik graag heb, en het middenpad is super super breed, wel 15-20m, op een andere camping zouden ze daar nog een strook campers neerplanten maar hier is er ruimte, zalig.

Na ons geinstalleerd te hebben gingen we eens naar het strand, er loopt een pad van 600m vanaf de camping, door een bos, recht naar een wit zandstrand, waarvan een groot deel zonder bedjes, normaal moeilijk te vinden in Italie. Het weer was lekker dus wij direct het water in, zalige temperatuur, mooi groen blauw, heerlijk, heel vakantie achtig. Toen we er uit kwamen zagen we opeens allemaal wolken opkomen en binnen de kortste keren was het helemaal bewolkt, maar wel nog steeds warm. We hadden het ondertussen toch al gezien, geen echte strandliggers, en zijn dan terug naar de camping gegaan waar we verder rustig wat hebben gelezen en met de kinderen gechat, zalig dat we weer gewoon goeie wifi hebben.

Ook een rustige avond, nog steeds bewolkt en nog steeds warm, we hebben zelfs de airco binnen constant aan gehad, die hebben we nog niet vaak hoeven gebruiken sinds we de Nimbus hebben, was nooit nodig.

Morgenochtend zou het ook bewolkt zijn maar tegen de middag weer zonnig, het plan is om ergens bij capo coccia te gaan wandelen, er zouden daar spectaculaire vergezichten moeten zijn, maar ja, dat is wel leuker bij mooi weer, we zullen zien.

Dag 6, Dinsdag, 26 augustus

Vanmorgen inderdaad opgestaan onder een bewolkte hemel, zoals bij een groot deel van onze vakanties, maar het was wel warm, rustig aan gedaan en vervolgens vertrokken richting Capo Coccia, een 15 km hier vandaan. Het zou vanaf 12h opklaren en dat was ook zo, maar wel heel langzaam.

Capo Coccia

We vonden een parkeerplaats bij het eilandje Foldada, tenminste, dat kon je vanaf dat uitzichtspunt zien.

Er bleek ook een route naar boven, over stenen en rotsen klimmend, en Jan wilde dat doen, ik eigenlijk niet, eng en steil, maar ja, hij gaat mee naar het strand, ik klim op rotsen, ieder geeft wat toe.

Het eiland Fordada

Dat klimmen was behoorlijk pittig, het was maar goed dat de zon nog niet volop scheen, anders was het helemaal zweten geweest, er was geen pad, alleen hier en daar een paaltje dat aanduidde dat je daar langs naar boven moest, en het was voorzichtig lopen, goed kijkend waar je je voeten zette, op en tussen de rotsen, en steil omhoog, ik was niet 100% gelukkig, altijd bang dat Jan valt of zijn enkel verstuikt zodat onze vakantie om zeep is. Maar we kwamen ongeschonden boven bij de grot, die was op zich niet heel bijzonder maar het uitzicht, en ook de uitzichten onderweg, was echt wel spectaculair, witte kliffen rond die blauwe zee, en dan een weg ernaast waar we in de diepte de gele Nimbus zagen staan, en daarnaast weer een baai met blauw water, en bergen in de verte, het was heel mooi, en ik was toch wel blij, en ook trots dat ik het gedaan had. We hebben daar een hele tijd gezeten, genietend van het uitzicht ( en wat bijkomen van de klim).

De terugtocht was nog enger, een stap in de diepte zetten, hier en daar vlakbij de afgrond maar we kwamen toch veilig en wel weer beneden, ondertussen was de lucht ook een stuk blauwer en mooier, en Sardinie is mooi.

We zijn dan verder gereden naar Capa Coocia zelf en de vuurtoren die daar op de uiterste punt stond maar er was daar geen parking en we zijn weer weggereden, op naar het Parco regionale de Porto Conte, om daar te gaan wandelen. Er was daar parking dus wij via 1 van de 4 ingangen naar binnen en lopen door een lekker koel bos, alleen kwamen we er aan de andere kant binnen 10 minuten weer uit, direct aan het water, mooi hoor, maar dit was toch niet alles? We hebben daar wat rondgelopen, zoekend naar de rest van het ‘park’ maar vonden het niet. Bij 1 van de andere ingangen stond er dan een kaart en ja hoor, de route die wij gedaan hadden was de hoofdroute, en veel meer was er niet. Dus maar weer in de Nimbus gestapt en naar de camping terug gereden, wat gegeten en om half 4 onze strandspullen bij elkaar gezocht voor nog een rondje strand.

Net voor vertrek hadden we nog een strandtentje gekocht, Jan houdt er niet van om in de volle zon te zitten en ik eigenlijk ook minder en minder, dat tentje gingen we dus eens uitproberen, net als onze strandstoeltjes die we al jaaaren hebben, een overblijfsel uit onze vorige camper, de Freddy, van de eigenares daarvoor maar door ons nog nooit gebruikt, ook nog onze waterhangmatjes meegesjouwd, we came prepared.

En het was een groot succes, zowel het tentje, ideaal voor Jan, als de stoeltjes, lekker om in te zitten lezen, als het hangmatje, wat al eerder dienst heeft gedaan en sowieso zaaaalig is. Kortom, we hebben 2h met veel plezier op het strand en in het water gezeten, ideale temperatuur van het zeewater, zeker voor herhaling vatbaar, zelfs voor Jan.

Terug naar de camping, in de douche het zout van ons afgespoeld, de zee is erg zout, de airco opgezet om de camper af te koelen, pastaschotel in de oven, en best trots op onszelf hoe goed uitgerust we zijn, allemaal in onze kleine camper, toch alles bij ons, best wel luxueus.

Morgen trekken we weer verder, maar hier is het al leuk en mooi geweest.

Dag 7, Woensdag, 27 augustus

Vanmorgen vertrokken van onze camping areo soste paradise park bij Fertillia, vriendelijk uitgewuifd door de eigenaresse en op naar Bosa, de eerste tussenstop van de dag.

Bosa

Dat is een stadje met allemaal gekleurde huisjes op een heuvel met daarboven nog een kasteel. Het was moeilijk om een parking te vinden voor de Nimbus, alles was vol. Net buiten de oude stad was er plaats maar op het bord stond, voor zover ons Italiaans reikt, dat het enkel voor inwoners was. Maar het was de enige mogelijkheid, we zijn dan als een haas even naar de mooiste straat gelopen en direct weer weg, een supermarktje binnen gesprongen, die zijn hier allemaal even klein, en heel wat te drinken ingeslagen, zelfs flessen water want het kraanwater is hier vreselijk vies, een laffe smaak, en door de warmte hebben we constant dorst. Ik had gelezen dat de camping waar we naar toe gingen letterlijk in the middle of nowhere lag en je dus echt wel je voorraden bij je moest hebben, maar nu hadden we dus drinken genoeg.

Bosa

Na Bosa wilde ik doorrijden naar S’Archittu, een grote natuurlijke stenen boog aan/boven zee waar je ook kon zwemmen. Dat laatste hebben we niet gedaan, in tegenstelling tot veel jongens die vanaf de boog in zee sprongen, maar het was mooi om te zien, mooie witte rotsen boven de blauwe zee.

S’Archittu

Het weer was weer niet de zonnige dag die ons beloofd was, het is ons echt niet gegund, het was vrij bewolkt tot melkig lichtblauw, maar het was wel snoeiheet, meer dan 30 graden.

Na dat bezoek verder gereden naar de gekozen camping, we reden maar een 100 km vandaag.

Het werd een hele zoektocht voordat we het vonden, louter op de tom tom rijdend want er stond nergens een bord, en we moesten een raar grintpad op waar dan een bord bij stond dat het prive was, dus we konden het niet geloven, maar toch aan het einde van het pad lagen 3 agricampeggio’s, waarvan wij de laatste kozen, echt doodlopend.

Een vriendelijke jongen zei dat we mochten staan waar we wilden en afrekenen bij vertrek, niets geen papieren of ID, gewoon gaan. De camping ligt direct aan zee, enkel gescheiden door een struikenhaag. We kozen een plaats daar vlakbij, aan een laag stenen muurtje van waar je de zee kon zien, hetzelfde muurtje waar ik een uur later een slang in zag kruipen, op nog geen meter van de Nimbus,

Slang bij de camper

het strand ligt letterlijk op 20m van de camper. Maar wat er ook was, dat was een strakke wind, heel verfrissend in die warmte maar het was meer een storm, de stoelen bleven niet staan, alles woei weg. We durfden de luifel niet op te zetten, zelfs niet met stormbanden, de voorruitbescherming heeft Jan nog extra vastgesjord met een touw. Ik kreeg echt weer vibes zoals in Zweden waar we datzelfde in Fjalbacka hebben gehad, waar ik toen ook doodzenuwachtig van werd, en nu ook weer, storm en wind zijn doodvermoeiend. De weerapp zei dat het vandaag zo bleef maar morgen beter zou zijn, eerst zien dan geloven, de storm loeit nog steeds buiten, we hebben zelfs binnen gegeten, op Sardinie…Het zit ons echt nooit mee wat vakantieweer betreft.

Punta Su Bardoni

Voor het eten hebben we nog een wandeling langs het strand gemaakt, naar Punta Su Bardoni, wat heel mooi was, mooie rotsen rond blauw water, pancake rocks zelfs, en nog spectaculaite lage rotsjes die gekronkeld waren, heel mooi. En van daar had je ook zicht op het witte quartz zand van IS Arrutas, ook een van de bekende stranden, wit met mooi blauwgroen water. Maar de zee was behoorlijk ruw door de wind, niet aantrekkelijk om in te zwemmen, hoewel Jan er heel flink wel nog even in is gesprongen om af te koelen.

Het strand van Is Arrutas vanaf Punta su Bardoni

We zouden hier 2 nachten blijven maar we hadden als snel beslist dat dat niet ging gebeuren. Het grootste probleem is dat de elektriciteit hier zo slecht is dat de ijskast het niet goed doet en de airco al helemaal niet, en die is vrij onmisbaar in deze hitte. We hadden alle ramen flink tegen elkaar open gezet om af te koelen met als resultaat dat de camper vol zat met muggen, we hebben er wel 20 doodgemept en elke keer was er toch weer zo’n klotezoemer. Kortom, de sfeer was niet feestelijk en toen ik alternatieven zocht om morgen te slapen vond ik er geen. De enige mogelijkheid is 1 nachtje vroeger gaan staan op de camping waar we overmorgen naartoe zouden gaan, maar die was ook al niet zeker, die had ik 2x een bericht gestuurd maar nooit antwoord gehad, dat zijn dus 3 nachten waarvan ik geen idee heb waar we slapen, en behalve die mogelijkheid is er gewoon niets anders, ik ben nog hevig aan het zoeken geweest, maar nee, niets. Enfin, het was geen vrolijk einde van de dag, hopelijk loopt morgen alles wat soepeler.

Dag 8, Donderdag, 28 augustus.

Vannacht werd ik om 4h wakker omdat Jan aan het rondspoken was, het was hem opgevallen dat de ijskast geen lawaai maakte, die deed het niet meer. Dat was paniek, want zonder ijskast in die hitte is echt geen goed idee. En supermarkten zijn hier ook heeeel dun gezaaid, dus dagelijks vers kopen is ook geen mogelijkheid.

Dat was dus een geval van verslagenheid, en ondertussen loeide de storm nog steeds.

Ik heb niet meer geslapen, overwoog wat onze opties waren, eigenlijk wilde ik op dat moment gewoon naar huis, maar de boot is geboekt voor over 2 weken dus we moesten ons maar aanpassen met emmers koud water en eten dat niet te snel bederft. Tegen een uur of 6 stopte de storm opeens, alsof er een knop werd omgedraaid, heel raar.

Jan stond ook op en we waren het er over eens dat we gingen vertrekken, niet nog een nacht blijven zoals de bedoeling was. De camping die ik gepland had had nooit gereageerd op mijn Imessages dus ik belde maar eens, de eerste 2 x werd er niet eens opgenomen en vervolgens door een boze Italiaan en bleek verkeerd verbonden, toch was dat het enige nummer wat ik had. Dus paniek, want dat was werkelijk de enige camping in de bergen bij een heleboel mooie dingen, en als dat niet lukte kon ik een groot deel van het programma gewoon weggooien.

We besloten toch maar de gok te wagen en het programma voor morgen vandaag te doen inclusief de tocht door de bergen naar de gekozen camping.

Opvliegende flamingo's bij Stagno di Mistras

We bezochten eerst een lagune waar vaak flamingos zaten en ja, hoera, ze waren er. Ze waren wel minder gecharmeerd van onze gele bus en vlogen massaal op wat wel hele mooie fotos opleverde. Jammer dat ik mijn grote telelens niet bij me had, dat was nog veel mooier geweest, maar ja, de plaats in de Nimbus is echt beperkt. Maar die flamingo’s waren wel geweldig, er waren eigenlijk 2 groepen van een stuk of 50, het waren er geen honderden zoals je soms heel fotogeniek ziet maar ik was allang heel blij dat ik een bende zag, dat maakte de dag alvast een beetje goed. En het werd nog beter toen we de Nimbus weer binnen kwamen en de ijskast gewoon stond te draaien, hoera, hij deed het weer, de elektriciteit op die camping bij Is Arrutas was gewoon waardeloos, de airco deed het immers ook niet,

Su Naraxi de Barumini

Daarna reden we door naar de Su Naraxi de Barumini, Unesco wereld erfgoed, oorspronkelijk een fort uit het bronzen tijdperk, en een later deel uit het ijzer tijdperk, bestaande uit verschillende torens, opgebouwd uit op elkaar gestapelde stenen en omgeven door hutten, waarvan de funderingen er nog waren. We moesten mee met een gids, maar haar uitleg was interessant, je snapte het dan toch meer dan alleen die bergen steen.

Su Naraxi de Barumini

Enfin, daarna dus door naar het dorp Seulo, een 60 km de bergen in, dwars het eiland over. Het was op zich niet zo ver maar het waren bochtige bergweggetjes en ik zat met het zweet in mijn handen, en door de bochten en door het feit dat misschien alles voor niets was, en wat dan? Maar het was gewoon open, we werden vriendelijk ontvangen op Helga’s agrocampeggio, die echt geweldig bleek, rustig, mooi uitzicht, douches en wc’s brandschoon, een grote BBQ die je mocht gebruiken, een mooi zwembad zelfs, en gewoon een geweldige sfeer. Er was bijna niemand maar tegen de avond kwamen er dan steeds meer binnen druppelen die de weg ook gevonden hadden.

Er stonden mooie borden langs de weg naar het dorp met foto’s van de prachtige dingen die hier te zien zijn en waarom ik het ook gekozen had, voor Jan vooral om nog wat anders te doen dan strand, maar ik vond dit er ook geweldig uitzien. En we hebben nu 2 dagen om zoveel mogelijk te zien nu we hier een extra nacht blijven. Kortom, alles was weer helemaal top, behalve dat ik vannacht op de vorige camping ben lek geprikt door muggen en knijten, waar ik heel veel last van heb, we hebben er al zoveel doodgeslagen maar ze blijven overal vandaan komen, een paar keer een wolk van die kleine rotbeestjes die me giga bulten en grote jeuk bezorgen.

Vanmiddag hebben we samen gezellig een handwas gedaan, wel nodig nu we een week onderweg zijn, en de was hangt buiten te drogen, we kunnen weer voort.

Maar we zijn hier dus op deze zalige camping en dat is een pak van mijn hart, Jan is ook veel relaxter, gisteren en vanmorgen ging het echt niet, nu is het al bijna vergeten, nog even de laatste klotebeestjes te pakken krijgen en morgen dan iets leuks gaan bezoeken, of in het zwembad wat plonzen, we kunnen kiezen, er was sowieso een rustdagje ingepland, we zien wel. We zijn vandaag een week geleden thuis vertrokken, in 1 week tijd hebben we al zoveel gezien en gedaan, ongelooflijk dat het maar een week is.

We zijn nog steeds blij.

Dag 9, Vrijdag, 29 augustus

Onderweg naar Is Caddais

Prachtge dag vandaag. We werden al wakker met een mooie blauwe lucht, eigenlijk de eerste keer sinds we op Sardinie zijn. We zijn dan ook vertrokken naar piscina naturalis Is Cadais. Het kostte wat moeite om het te vinden, het was niet waar google maps zei dat het was, maar toen we doorreden vonden we 2 km verder dan toch een piepklein bordje met die naam. Het was een smal weggetje naar beneden, we zaten op de berg, en het was een grintweg. Ik durfde het niet aan om daar naar beneden te rijden, daat hadden we dan ook wat ruzie over, en we gingen dan toch maar lopend, de camper daarboven achterlatend.

Mooie poel onderweg

We vonden verder ook geen bordjes, namen de eerste afslag, en klauterend over rotsen vonden we een prachtige groene poel vol met vissen, daar een tijdje gezeten en dan langs de rivier verder geklauterd, een echt pad was er niet, we kwamen langs prachtige witte rotsen langs die groene rivier, het was daar echt beeldschoon maar ik vond niet het beed wat ik zocht en waarom ik datgekozen had, we zijn dan weer een stukje naar bovengeklommen, waar er een min of meer pad was en dat dan afgelopen. Het bleef maar duren en ik twijfelde eraan of we het ooit gingen vinden, bordjes waren helemaal niet te zien.

Piscina naturale Is Caddais

Uiteindelijk stopte de weg bij alleen nog maar gigantische rotsen, we hebben wat moeten zoeken om die op een fatsoenlijke manier af te dalen, het was niet simpel maar we kwamen dan toch bij een strandje en ja hoor, om de bocht vonden we dan toch de piscina en de waterval, precies het beeld dat ik zocht.

waterval van Is Caddais

We hadden onze zwemspullen heel optimistisch mee en zij dan ook gaan zwemmen in die prachtige piscina met die mooie waterval op de achtergrond, het was niet eens koud, echt lekker zelfs. We waren daar helemaal alleen, pas op het moment dat we er uit gingen kwamen er nog een paar mensen toe.

Feeerieke grot met waterval Su Stumpu

Wij zijn dan de hele weg weer naar boven geklommen, in 35 min stonden we weer bij de Nimbus, en reden dan naar een waterval waar ik een mooie foto van had gezien, dat was nog eens 15 km de andere kant uit. We vonden amper een bord maar het bleek een onderdeel te zijn van een natuurpark waarvan de grot Is Janus de hoofdattractie was, wij wilden enkel naar de waterval en dat bleek zelfs gratis, we kregen een kaart mee en het meisje wees ons hoe we konden lopen.

Canyon in het natuurpark Is Janus

En dat was een onverwacht succes, het was daar werkelijk prachtig, een riviertje met verschillende watervallen, veel groen en planten, een prachtige canyon, ongelooflijk dat dit ook Sardinie was, het was alweer klimmen over heel veel traptreden en zo kwamen we bij de waterval, ze had ons al gewaarschuwd dat die momenteel maar klein was, door de droogte, en dat was ook zo, meer een druppelend stroompje, maar de omgeving was zoooo mooi. De waterval kwam uit in een grot, met mos begroeide muren en vormen, de zon scheen naar binnen en het was zo feeeriek, zo mooi, we hebben daar een hele tijd gezeten en echt genoten, we waren daar ook helemaal alleen.

Terug gelopen en dan doorgereden naar het dorpje Sadali , the water village, 4 km verder, en wat het mooiste dorpje van Italie zou zijn. Het duurde even voor we het historische centrum vonden, lopend, want we hadden zomaar ergens geparkeerd waar er plaats was.

Het was best leuk, ze hadden er echt wat van proberen maken, veel oude foto’s langs de muren, maar er was daar niemand, echt uitgestorven, nu was dat op zich beter dan duizend toeristen en 100 souvenir shops maar dit was echt wel heel stil. We vonden het kerkpleintje, en nog een mooie waterval Valentina, nu ook niet met veel water maar heel mooi omdat de hele wand dicht begroeid was met mos, er was nog een ‘grot’, een diepe put met varens en water, en er zou nog een waterval zijn maar die vonden we zo gauw niet en het was al half 6 en we hadden nog wat boodschappen nodig, ik had nog gehoopt een gelateria te vinden maar nope, we vonden tenslotte met moeite, en na verschillende keren vragen een buurtwinkeltje waar we wat brood, wijn, water en worst kochten.

En zo reden we na een prachtige dag terug naar de camping.

Valentino waterval in
Sadali

Helaas hadden we ondertussen buren van hel gekregen, hun tent stond een terras lager dan van ons, maar hun auto stond letterlijk vlak naast ons, 2m, en daar leefden ze in en rond, een Italiaans gezin met 2 zoons, die letterlijk en ik overdrijf niet, 10 x per minuut die auto portieren dicht sloegen en riepen en gilden, moeder incluis, ik werd er gestoord van, de hele serene sfeer hier was om zeep, en ik haatte ze uit het diepst van mijn hart.

Ik ben dan ook maar in de camper gekropen en hoop dat ze morgen weer vertrekken, dit is verschrikkelijk.

Maar ondanks dat was vandaag toch een geweldige dag.

Dag 10, Zaterdag, 30 augustus

Alweer een geweldige dag, Sardinië is echt heel mooi, het heeft mijn verwachtingen al overtroffen.

Vanmorgen zijn we naar Sa Stiddiosa gereden, hier nog geen 5 km vandaan. Ik heb lang getwijfeld om het te doen want de reviews zeiden dat het een heel pittige tocht was, niet geschikt voor ouderen of kleine kinderen, je moest goede schoenen hebben, en vooral goeie benen en veel adem. Het was een tocht de berg af, 2 km lang maar een hoogteverschil van 500m, dus heel erg steil, en daarna langs dezelfde weg terug, dus echt steil naar boven klimmen, en dat is toch niet mijn ding.

Maar de reviews zeiden ook dat het eindpunt zoooo mooi was, dat het de tocht meer dan waard was, dus tja, ik twijfelde, en we zijn dan toch maar gegaan.

De entree kostte 7€ p/p, maar omdat we hier in Seulo op de camping zaten kregen we 2€ p/p korting ☺️ We moesten dan eerst nog alvast 2 km de berg afrijden en dat was al geen feest, steil naar beneden over een grintweg, arme Nimbus. Er was parking en wij naar beneden, veel drinken meegenomen en daarom zwemspullen er niet in gedaan, heel dom, bleek later, vooral waterschoenen was een must, maar helaas.

En zo begonnen wij aan onze tocht, het ging direct al steil naar beneden, over boomwortel trapjes, over grint, over grote stenen, je moest constant kijken waar en hoe je je voeten neerzette, en we daalden heel langzaam, dat hadden we ons ook voorgenomen, geen haast, we doen het rustig aan. Het weer was af en toe zonnig, af en toe bewolkt, dus eigenlijk wel ideaal, want om bij 35 graden over dat pad te sjokken leek me echt niet leuk, gelukkig waren er ook veel bomen en struiken waar we door en onder liepen, dat hielp ook wel. Regelmatig moesten we ons aan touwen vasthouden die langs de rotsen gespannen waren, of vasthouden aan boomstammetjes langs het pad.

Na een dik half uur zagen we af en toe in de diepte een groene rivier slingeren maar die was nog ver weg. We waren om 11h vertrokken en kwamen dan om 10 over 12 beneden, we waren heel voorzichtig afgedaald.

Sa Stiddiosa in Seulo

Ik zag eerst de rivier en had wel even het idee van, goh, dit hebben we gisteren ook al gezien, en dat was veel makkelijker te bereiken.

Maar toen kwam de echte reden van onze komst in beeld, en ja, dat was echt geweldig, zo mooi, zo feeëriek, het was een grote rotsmuur, helemaal begroeid met mos en varens, en er hingen grote stalactieten naar beneden, er druppelde overal water vanaf, in de groene rivier, het was sprookjesachtig, wat is de natuur toch mooi. We bleven maar foto’s maken, van die muur, van die rotsen, van dat druppelende water, Jan is zelfs nog op zijn blote voeten het water in gegaan om een rots te bereiken van waar je weer een ander zicht had, we hebben wel meer dan 100 foto’s gemaakt, maar het komt nooit zo mooi uit, het is niet over te brengen hoe mooi het daar was. Er waren nog wel mensen maar het was niet echt druk, dat viel echt mee.

Sa Stiddiosa

We hebben daar meer dan een uur gezeten, zo onder de indruk van hoe mooi het was, nog wat over rotsen klimmen om nog weer van een andere kant te kunnen kijken.

Anderen die slimmer waren dan wij zwommen daar rond, en daar was ik wel jaloers op, zo stom dat wij op het laatste moment alles uit de rugzak gepleurd hadden.

Maar genoten hebben we toch, en na nog weer wat foto’s (ik had elk beeld ondertussen wel 5 x gefotografeerd), en Jan alles gefilmd, hopelijk zie je het daar beter op. Het weer werkte ook redelijk goed mee, af en toe wolken maar meestal zon.

Sa Stiddiosa in Seulo

Maar toen kwam dus het moment waar ik voor gevreesd had, de terugweg. De heenweg was al niet makkelijk, en toen dacht ik al de hele tijd: straks alles weer omhoog, oh nee, verschrikkelijk.

Ik had mijn pet diep over mijn ogen getrokken, zag alleen maar de meter voor me, en concentreerde me op mijn ademhaling, anders dan anders als ik naar boven moet. En dat hielp wonderwel, ik zeg niet dat ik fluitend naar boven sprintte, maar ik was veel minder buiten adem, en niet zo kapot, en dit was wel de zwaarste klim die ik ooit gedaan heb. En na een uur waren we boven, terwijl ik verwachtte er dubbel zo lang over te doen, het was zelfs nog iets sneller dan de afdaling.

Ik was heel heel blij en trots dat ik het gehaald had, en zelfs zonder zeuren of klagen.

De Nimbus stond braaf op ons te wachten en moest dan ook nog hard aan het werk om ons langs dat grintpad verder omhoog te brengen.

Maar alles lukte, we reden daar naar buiten en waren binnen een paar minuten weer op de camping, ongeveer half 3. We zijn trouwens op een andere plaats gaan staan, dat waren we al een beetje van plan, ook al bleken de verschrikkelijke buren weg te zijn, maar deze plaats was vanmorgen ook vrijgekomen en veel leuker uitzicht dan het onze, en rustiger.

We hebben de hele middag verder wel niets meer gedaan, echt wat gerust, het zijn toch al hele drukke volle dagen geweest, al zoveel gedaan.

Het weer werd wel slechter, een straffe wind die de stoelen deed weg waaien, en we zijn dan ook in ons nest gekropen en hebben heerlijk rustig liggen lezen.

Morgen trekken we verder, onderweg zouden we ook nog wat cascata’s en piscina naturali bezoeken, maar ik moet dat nog eens bekijken, als ze allemaal zo ver van de weg liggen als wat we gisteren en vandaag gedaan hebben dan moet het programma toch wat bijgesteld worden.

Dag 11, Zondag, 31 augustus

Vanmorgen eindelijk nog eens lekkere thee gedronken, zo raar, het smaakte mij niet meer, dacht al dat de zakjes wat te oud werden of zo, maar opeens bedacht ik me dat ik het water hier ook zo vies vond, dus eens thee gezet met flessenwater en dat bleek de oplossing, hoera.

We hebben in volle vriendschap afscheid genomen van onze camping baas, toen we wegreden kwam hij nog eens onze handen schudden, ik had hem bij het afrekenen ook gezegd dat het de beste camping op Sardinie was waar we al gestaan hadden, zijn Engels was vrij onbestaand maar dat had hij toch wel begrepen ☺️

Enfin, wij op weg voor het laatste stuk door het binnenland, richting oostkust, een 120 km, MAAR dwars door de bergen via eindeloze kronkelweggetjes en bochten en haarspeldbochten, het ging dus heel langzaam, maar we hadden tijd.

Cascata di Middai

We reden eerst langs de Cascata di Middai, prachtig op foto maar er was wel gewaarschuwd dat bij droogte het effect veel minder was. En dat bleek ook, toen we na een afslag van de weg 7km nog dieper de bergen inreden, er was helemaal geen druppel water, maar de rots zelf vond ik nog steeds wel heel indrukwekkend. Het was alleen aan het einde van een doodlopende weg waardoor Jan een 300m achteruit moest rijden voor we konden keren, maar het lukte.

koeien op de weg

De uitzichten daar in die hoge bergen waren ondertussen vrij spectaculair, af en toe moesten we stoppen omdat er koeien op de weg stonden die maar heeeeel kalmpjes opzij gingen, geiten liepen ook overal maar die waren veel schuwer en waren al van de weg af zodra we maar naderden.

We reden verder door de bergen, haarspeldbocht na haarspeldbocht, kronkelende wegen, mooie blauwe lucht, door af en toe een klein dorpje met aan 1 kant geparkeerde autos in de al smalle straat maar iedereen was vriendelijk om elkaar door te laten en alles lukte best, en het was allemaal even prachtig.

Piscina naturali di beau mela

Op die kleine kronkelweggetjes in de bergen was het hopen dat je geen tegenliggers tegen kwam, en dat gebeurde gelukkig ook zelden, en het lukte toch altijd om elkaar te passeren maar ik was af en toe toch heel benauwd, ik ben geen held in het rijden langs diepe ravijnen.

Zo kwamen we bij de tweede tussenstop, Piscina naturale de beau mela, waar ik prachtige foto’s van had gezien en ik absoluut wou bezoeken. Het was zondag vandaag, mooi weer, en toen we er aankwamen stonden er overal autos geparkeerd, het was er druk. Gelukkig bleek dat achteraf enorm mee te vallen, er waren verschillende strandjes.

wilde varkens bij de piscina

Onze badspullen alvast aangetrokken en 600m steil de berg af naar de piscina, en mooi dat het daar was, ongelooflijk.we kwamen eerst een familie zwarte varkens tegen die daar los liepen en kwamen toen bij gigantisch grote witte rotsen rond een groene poel, en de drukte viel enorm mee, we liepen eerst verder, voorbij een paar Italiaanse families. Of nee, lopen is een groot woord, want er was geen pad, je moest over die giga rotsen klimmen, zelf maar een spoor zoeken over hoe je het makkelijkst verder kon, springend en klimmend en klauterend van rots naar rots, soms een stukje terug als je niet verder kon.

Piscina naturali Beau Mela

We vonden dan een plekje op zo’n rots, terwijl er een grote familie net vertrok en toen waren we daar helemaal alleen, het was geweldig. Het was sowieso al heel mooi, inderdaad precies het beeld dat ik voor ogen had, en dan wij met zijn tweeën alleen. Het water was fris maar niet koud, de lucht was blauw, de zon scheen fel en wij konden lekker afkoelen in dat groene water en we waren helemaal happy, echt zo leuk daar, zo mooi en indrukwekkend. We zijn er twee keer in geweest om te zwemmen in die poel, en hebben verder op de rots wat zitten zonnen, zalig.

Piscina naturali de Beau Mela

Dan weer terug geklommen op dezelfde manier zoekend naar de beste weg terug, het was een avontuur op zich, maar we kwamen toch heelhuids bij de Nimbus.

We moesten nog maar 45 km rijden naar de camping maar de bergen waren ondertussen nog steiler en hoger, en de uitzichten nog mooier. Gelukkig hebben zowel Jan als de Nimbus het keurig gedaan, bochten en bergen trotserend.

Toen we weer een bocht omkwamen stokte onze adem tegelijk want dat uitzicht was wel zo weids, zo spectaculair, zulke hoge bergen en daarachter zagen we de zee weer terug, nu dus de oostkust, het was fenomenaal. Gelukkig waren ze zo slim om overal plaats te houden voor uitkijkstops, we zijn dan ook verschillende keren gestopt om foto’s te maken, al is het in het echt toch indrukwekkender.

Spectaculaire uitzichten onderweg

Nog een 20 km naar de camping, we kwamen op een grotere en drukkere weg en zo bij de camping. Op het eerste zicht een groot grintveld maar het uitzicht…. We waren gelukkig vroeg, er stond nog maar 1 camper, direct aan het hek met daarachter dus zicht op en bergen en de zee, en wij hadden de andere plaats. We waren door het dolle, vanuit de camper direct zo’n uitzicht, fenomenaal. Tafel neergezet, glaasje witte wijn en stuk droge Sardijnse worst erbij, genietend van dat zicht, we voelden ons enorm bevoorrecht.

Schitterend uitzicht vanuit de camper op bergen en zee

We zijn dan nog even een wandeling gaan maken naar de ingang van de Gorrupu kloof, die de grootste of diepste canyon van Europa zou zijn en de reden waarom we hier staan, want dat gaan we morgen doen.

Dat wordt alweer zwaar, het schijnt dan ook behoorlijk pittig te zijn, 4km, maar een hoogteverschil van maar liefst 700m, je kunt wel met een jeep terug, en dat wil ik dan ook wel doen. Maar dat is voor morgen, hopelijk alweer zo’n prachtige dag. We zijn hier morgen een week, ongelooflijk wat we in die tijd al gezien en gedaan hebben, zoveel mooie en verschillende dingen, de mooie stranden aan de westkust, dan het prachtige binnenland met zijn watervallen en piscinas en vaak sprookjesachtig mooi, dan de ruwe bergen en spectaculaire zichten, zo’n verscheidenheid, en we zijn nog maar halverwege.

Nu slapen want morgen om 9h willen we aan de ingang van de kloof staan.

Dag 12, Maandag, 1 september

Vanmorgen reden we naar de ingang van de kloof, het oorspronkelijke plan was om de camper te laten staan op de camping en die 500m terug te lopen maar gisteren hadden we gezien dat er een giga parking was aan de ingang, en zelfs gratis, dus 2x 500m gespaard, en achteraf bleek dat ook een geweldig idee.

Klingelende geiten bij het ontbijt

Wij stonden daar dan om iets na half 10 nadat we op de camping nog een geweldige show hadden gekregen van een kudde geiten die langs kwamen geklingeld met hun bellen.

Vol goede moed begonnen we dan om kwart voor 10aan de afdaling. Het plan was simpel, afdalen naar de kloof, daar aan de ingang betalen, daar ook een jeep voor de terugweg bestellen, de kloof doorlopen en dan bracht de jeep ons terug naar boven, easy peasy.

Afdalen naar de ingang van de kloof

Helaas, dat viel allemaal nogal tegen. Eerst en vooral had ik het verkeerd begrepen, ik dacht dat de afdaling 2km was maar dat bleken er 4. En die afdaling op zich was ook niet simpel, Jan liep te genieten van het (regelmatig) door het bos lopen, en de prachtige uitzichten, ik zag niks want ik keek alleen maar 1m voor me naar de weg want het was weer zo’n pad met van die grote grintstenen of rotsen, en je moest oppassen dat je niet op zo’n kei stapte die verder rolde, waardoor je je evenwicht verloor, het was af en toe ook heel erg steil naar beneden, of wandel haarspeldbochten. In totaal zijn we 700m gedaald, wat een enorme hoogte is. Ik vond het echt niet leuk, het was ook behoorlijk druk en ik voelde me opgejaagd, er waren ook veel gezinnen met kleine kinderen, die veel lawaai maakten en ook begonnen te janken naarmate de afdaling vorderde. We hebben er 1h45 over gedaan om beneden te komen. Ik was al zo blij dat ik er was, nu kon de pret beginnen. Ik had het me voorgesteld als een canyon waar je doorheen kon lopen om er aan de andere kant uit te komen. Maar het bleek heen en terug te zijn naar de ingang.

Gorrupu kloof

We kregen een korte briefing, het eerste stuk was groen, het ‘makkelijke’ deel, dan geel, al moeilijker maar ook het mooiste deel, en dan rood voor ervaren klimmers.

Gorrupu kloof

En zo gingen we op pad, zonder eerst te bekomen van die zware afdaling, we waren dus al bijna 2h op pad. En het begon al direct zwaar, het makkelijke deel dus. De canyon was niet gewoon open maar lag vol gigantische witte rotsblokken waarover, door en langs je je een weg moest zoeken, daar was het wel nog aangeduid wat de beste route was, maar van de andere kant kwamen ze langs diezelfde weg terug, en er was al behoorlijk wat volk op de been, wat dus hier en daar behoorlijk lastig was, vrij direct na de start moesten we ons al door een smalle spleet wringen en ons naar boven trekken aan een touw en dan verder over die grote rotsblokken klauteren waarbij je soms een reuzestap moest nemen van de ene naar de andere, het was dus zeker niet fluitend door die canyon wandelen.

Gorrupu kloof

Zo gingen we verder tot we echt de muren zagen oprijzen, en ja, dat was echt wel spectaculair indrukwekkend, de blauwe lucht boven die imposant oprijzende muur van gele rots, en dan die puur witte rotsen op de grond, het was echt wel heel mooi. Een vriendelijke mijnheer heeft nog een hele mooie panorama foto van ons samen gemaakt zodat je en ons en de hoogte van die muur zag.

Zo ploeterden we verder naar en over het tweede deel, het gele en ook die hebben we helemaal uitgelopen, door geklommen eigenlijk. En daar vond ik het ook mooier, er waren daar meer verschillende mogelijkheden om een route te zoeken, dus niet iedereen zat zo op elkaar, en ik begon er ook meer handigheid in te krijgen, deels op mijn kont of steunend op mijn armen in plaats van grote stappen te nemen om iets te overbruggen.

We hebben daar een tijd gezeten, kijkend naar die imposante omgeving en gingen toen maar eens terug, naar de jeeps, en naar de camper.

Op weg naar de Gorrupu kloof

We hadden ons al afgevraagd waar die jeeps dan stonden, bij de ingang, een simpel tentje waren alleen maar rotsen, daar kon geen jeep bij.

Maar het meisje aan de kassa wees ons hoe we moesten lopen om bij de jeeps te komen. De prijs was trouwens ook flink verhoogd, van de 12€ die ik oorspronkelijk had gezien was het nu al 18 geworden, maar no way dat ik die berg 700m weer ging opklimmen, wij namen een jeep.

Daarvoor moesten we eerst nog een heel steil stuk de berg aan de tegenovergestelde kant opklimmen, dan kwamen we op een pad, dat moesten we aflopen tot we een bord zagen met jeep transfer en dan de rivier oversteken en daar was het, very easy zei ze nog.

klauteren over en langs rotsen

Enfin, wij dus klimmen, weer met touwen je naar boven trekken, we vonden dat pad en wij op zoek naar het bord, maar dat kwam maar niet en dat kwam maar niet, ik was allang overtuigd dat we het gemist hadden en was al bijna in tranen, ik was zo moe en dit was er echt teveel aan. Jan vroeg het dan aan iemand die daar ook liep en jawel, we waren nog steeds onderweg naar de jeep, ze dacht nog een km. Dat werden er toen nog 2 en ik was ondertussen razend. Van een transfer vanaf de canyon verwacht ik dus niet dat je eerst zelf nog eens halfweg de berg op moet lopen, want we moesten af en toe nog goed stijgen. Dat meisje was dus gewoon ‘vergeten’ te zeggen dat we zelf eerst nog eens 4 km moesten lopen voordat we aan onze dure transfer konden beginnen.

Toen we dan eindelijk eindelijk bij de jeep kwamen na nog een heel stuk over een heel moeilijk pad af te dalen naar de rivier en we in de jeep kropen werden we er ook nog uitgestuurd, we moesten wachten op de volgende. Ik was woedend, zoveel geld betaald en nog de helft zelf moeten doen, en ik was al zo kapot.

Als ik dit vantevoren geweten had was ik er nooit aan begonnen, het klonk zo leuk en makkelijk, transfer terug met een jeep

De volgende jeep kwam gelukkig al na 10 minuten en nu mochten we mee, opgepropt met 10 man. De weg was verschrikkelijk en het duurde eindeloos, onderweg kwamen we nog 3 jeeps tegen, over die smalle bochtige stenige weg. We rammelden rond in die jeep, geen ontspannen tocht.

Toen we dan helemaal boven kwamen was het heel ergens anders, nog niet eens waar we moesten zijn, we moesten wachten op nog weer een ander busje, en die bracht ons over de weg naar ons startpunt.

We waren allebei helemaal kapot, Jan vond het toch ook geen stijl, en ik was woedend. Maar wel dolblij dat we de Nimbus terug zagen en ik mijn schoenen kon uitrekken want mijn voeten en vooral mijn tenen deden gemeen zeer.

Die arme Jan moest toen nog rijden, en dat terwijl hij ook kapot was. Het weer was ondertussen omgeslagen, van de blauwe lucht was niets meer over, daar hadden we dan nog geluk mee gehad, die blauwe lucht boven die canyon had het nog zoveel mooier gemaakt, jammer dat we geen gieren of gemzen hadden gezien, die daar ook waren.

Enfin, de volgende camping was maar 25 km rijden, goddank, en we kwamen om ongeveer half 6 aan, in volle spits bij de receptie. Het is een grote camping, mooi onder de bomen, we kregen de keuze tussen 2 plaatsen waarvan 1 direct naast de drukke toegangsweg naar het centrum, die namen we dus niet, de ander een 20m meer naar binnen, wel vlakbij de douches en veel mensen lopen dan ook over ons stuk als shortcut.

We waren allebei heel uitgeput en gestresst, het zijn sowieso al hele drukke volle dagen geweest, en dat laatste stuk vandaag was er echt teveel aan. Maar we moesten dringend eens naar een supermarkt, en we besloten om een pizza te gaan eten want koken zat er even niet in. En vooral, als troost voor deze dag zochten we een gelateria, eindelijk nog eens een ijsje, nog maar de tweede deze vakantie.

We gingen ook eens naar de mogelijkheden kijken voor de boten morgen, hoe laat ze vertrokken en hoeveel het kostte. Alleen, het weer was niet goed, donkergrijze lucht, en toen Jan eens op de weer app keek bleek het morgen een slechte dag te worden, dat was echt een hele domper. Morgen was een van de dagen waar ik me het meest op verheugd had, de prachtige golf van Orisei met zijn schitterende stranden en vooral dat spectaculaire lichtblauwe water. Toen we naar de haven liepen en het grijze water zagen viel dat dan ook heel erg tegen, ik was van plan om zelf een bootje te huren voor een dag, dat was niet eens zoveel duurder dan een ‘minicruise’ langs de mooste stranden, maar met zulk weer was dat niet de moeite.

Wat we wel vonden was dan een gelateria met geweldig lekker ijs, echt zalig, maar verder hadden we weinig te zoeken in de haven. We waren te moe om ergens gezellig te gaan eten, we wilden eigenlijk niets meer. We vonden dan verder nog eindelijk een supermarkt en kochten daar wat gebraden kippenpoten en gebakken aardappeltjes aan een toog, nog wat dingen die we nodig hadden en terug naar de camping, echt op 5 min. Hier dus gegeten, gedoucht en het is helemaal op.

Wat we nu morgen gaan doen weten we nog niet, ze geven misschien nog een paar uur zon in de middag maar om dan nog een boot te nemen is niet echt de moeite. Maar we zijn nu te moe om beslissingen te nemen, morgen een nieuwe dag.

Dag 13, Dinsdag, 2 september

Vandaag is Thijs jarig ☺️

Vannacht heb ik maar 3h geslapen, ondanks dat ik zo moe was. Het maalde maar in mijn hoofd, dat gedoe bij die kloof. Zo jammer, die kloof was prachtig, maar het einde gaf een bittere nasmaak. Gelukkig begint dat nu te verdwijnen, en de schoonheid blijft over.

Maar vannacht was ik dus nog niet zo ver, en als ik me daar niet druk over aan het maken was dan wel over hoe het nu verder moest met mijn planning, de golf van Orisei was voor mij tijdens de voorbereiding een van de hoogtepunten van de reis, en om die nu zo maar niet te doen door slecht weer lag me toch wel zwaar op mijn maag, zo zonde, en onder een bewolkte hemel uitvaren had ook geen zin, zonde van het geld. Maar na wat piekeren leek de oplossing logisch, we bleven hier een dag langer, morgen was de weersverwachting beter, en bij de volgende camping een dag korter, daar was toch een strand dat gereserveerd had moeten worden, wat ik niet gedaan had, dan liever hier blijven.

Enfin, vanmorgen dus wat mails uitgestuurd, hier de receptie dat we een dag langer bleven, en op de plaats naast ons waren gaan staan, de buren waren weg, plaats bleek wel veel duurder, was ook veel groter, maar kom.

Jan voelde zich echt niet lekker vandaag, de stress en alle actie van de afgelopen dagen wreekten zich een beetje volgens mij. Het kwam dus goed uit dat we vandaag een rustdag zouden nemen, even niets.

Veel achterstallige post beantwoord, gewoon gezeten en gelezen, Jan heeft vanmiddag nog wat geslapen. Het weer viel niet eens tegen, zon met veel wolken maar toch wel heel warm ook, echt best lang in de zon gezeten, met af en toe een zware windvlaag.

een Gaai naast de camper

Ik had ondertussen internet verder uitgeplozen en besloot om dan wild te doen en een opblaasboot met motor te huren ipv een boot met veel mensen en harde muziek die we in de haven al gezien hadden, en die 3 stranden aandeed, hetzelfde als alle andere boten. Nu kunnen we helemaal zelf ons programma bepalen, hoe lang we op welk strand gaan blijven, snorkelen waar en hoe lang we we willen, ideaal.

Ik had de boot in Pozzo Torres, waarmee we naar La Maddalena zouden gaan de laatste dag, ook afgezegd, die was 100€ duurder dan andere vanuit Palau, die ik op internet had gevonden, nu ik wist waar ik precies naar moest zoeken, en ik ga er ook van uit dat het daar in de haven net zo is als hier, hokjes vol met aanbieders, keuze zat.

Toen Jan wakker werd en zich beter voelde zijn we dan naar het stadje gelopen, enfin, hier 6 min vandaan, waar we dan de boot voor morgen zijn gaan bestellen en vervolgens om het te vieren nog een heerlijk ijsje gegeten bij dezelfde gelateria. Nog wat boodschappen gedaan, vooral water, de flessen vliegen er hier door, de hele tijd dorst en cola smaakt minder, water is beter. Verder nog een kaartje van Sardinie gekocht voor Stan en Otis, we hadden van hun vakantie aan zee ook een kaartje gehad.

Vanavond take away pizza op de camping gehaald, die trouwens lekker was, en daarna alles klaar gemaakt voor de grote dag morgen, waterhangmatjes, snorkelmaskers, drinken, zonnebrand, alle foto en filmspullen en reserve kaartje en batterijen, allemaal in onze waterdichte zakken, en flessen vol water, morgen wat sandwiches maken en om kwart voor 9 moeten we in de haven zijn. Zo spannend.

Het enige wat we nu nog missen is mooi weer, maar vanavond was het helder, dat is al 3 avonden niet gebeurt, dus het geeft hoop voor morgen. Fingers crossed.

Dag 14, Woensdag, 3 september

Vandaag had een van de hoogtepunten moeten worden maar het werd bijna een dieptepunt. Ondertussen is het wat gezakt, het was op zich ook wel een hele mooie dag maar er ging wel wat mis, bij ons, dat lag niet aan de schoonheid van de baai van Orisei, en ook niet aan het weer, het was sinds vanmorgen al blauwe lucht.

Ik had alweer amper geslapen en we moesten vroeg op, om half 9 moesten we bij de ticket office zijn. Dat lukte allemaal, we kregen een boot toegewezen, een rubber motorboot, jongen die uitleg gaf, het leek allemaal heel simpel en wij op weg. We voeren langs hoge rotsen en een donkerblauwe zee met turqoise plekken, die rotsen zaten vol met grotten maar Jan had niet de moed om daar binnen te varen, we bleven een eindje van de kustrand weg.

Cala Luna

Na een 10 minuten varen voeren we langs Cala Luna, en ik had daar een hele mooie foto van gezien, vanuit een grot genomen, en daar droomde ik al een tijd van. Doordat we zo vroeg waren vertrokken waren we nog voor de meute van grote toeristenboten, maar die begonnen net te arriveren, ik wilde er dan ook snel naar toe. We moesten achter de boeien ‘parkeren’ en Jan had moeite met het anker, ik zwom alvast naar het strand met de waterzak met spullen waaronder het fototoestel, en mijn gsm in een waterdicht zakje om mijn nek. Ik kon DE foto maken, zonder toeristen er op, eerst met mijn gsm, en toen wilde ik het fototoestel pakken. Toen bleek dat ik de zak blijkbaar niet goed genoeg had afgesloten, hij stond vol water! Fototoestel naar de knoppen, en, het kaartje met alle vakantiefoto’s zat er ook in, bij het idee dat alle foto’s kapot waren kreeg ik tranen in mijn ogen, wat een drama. Een vers pak tabak zat er ook in, wat betekende dat we de rest van de dag ook niets te roken hadden, en dat was nu net een moment dat we het hard nodig hadden, ik zat diep in de put, mijn kostbare foto's, en Sanne haar toestel.

Golf van Orisei

We waren dus niet vrolijk toen we verder voeren, ik treurend om mijn foto’s en Jan omdat hij er niets aan vond om met die boot te varen en zeeziek werd van de deining. We hadden dan ook even weinig oog voor de mooie omgeving. We zijn ook nergens meer aan land gegaan, de volgende stop was bij een prachtige baai met dat mooie turqoise water en witte rotsen, echt wel heel mooi, ik begon wat op te leven, Jan niet, die heeft de hele dag gevloekt, niks lukte, problemen met het anker dat niet bleef liggen, de zee was best onrustig, problemen met de motor die omhoog kwam en niet meer naar beneden wilde, weer het anker dat was verschoven en vast bleef zitten achter rotsen op de bodem waardoor ik nog in het water ben gesprongen en het zelfs nog los heb kunnen trekken, best een prestatie vond ik zelf, zo half onder de boot hangend, rukkend en trekkend. Het werd ook steeds drukker, overal lagen bootjes en het werd steeds moeilijker om te ‘parkeren’, we zaten een keer vast in het ankertouw van een buurman, het ging allemaal gewoon niet, en omdat Jan zich ook niet lekker voelde had hij helemaal geen geduld en hij vloekte bij elke tegenslag, hij wilde zelfs niet lekker op een water hangmatje liggen. Dat hij niets te roken had hielp al helemaal niet mee.

Golf van Orisei

Bij Cala Mariolu kon je mooi snorkelen had ik gelezen, dus we hadden onze speciaal aangekochte snorkelmaskers mee. Jan sprong er het eerste in en gooide al snel zijn masker weer op het dek, het liep vol water, het werkte niet en hij gaf het direct op. Bij mij ging het gelukkig wel goed en ik heb daar een tijd rondgesnorkeld tussen scholen visjes, 2 verschillende soorten, die vlak vlak bij kwamen, heel leuk, ik heb ze gefilmd met de gopro. Daar heb ik genoten en heb daar een tijd rondgezwommen in prachtig helder water.

De volgende stop was achter de boeien bij een prachtig strand met eerst een rand turqoise water en dan groen en dan blauw, het zag er heel aanlokkelijk uit vond ik, maar het was wel heel ver van de boot, iets te ver. Op de plaats waar we lagen waren geen buren en ik heb lekker op het dek liggen zonnen, Jan eerst ook maar waar ik die deinig juist zalig vond werd hij er misselijk van.

Golf van Orisei

We zijn dan maar weer omgedraaid en terug naar de haven gevaren in een klein uurtje, we waren toch bijna 7h weggeweest, van 9h tot kwart voor 4. Op de terugweg viel de zon anders en nu had de hele zee die prachtige turqoise kleur en het was echt heel heel mooi, jammer dat we er niet meer van genoten hebben, het was sowieso al een dure dag, een boot huren en een fototoestel kapot en dan dus niet blij.

We kochten nog een gelato op onze vaste stek, echt zulk lekker ijs hebben ze daar, en terug op de camping hebben we ons nicotine gehalte weer op peil gebracht.

Volgende maandag zouden we een zelfde soort tocht doen, een bootje huren en varen in de Maddalena archipel, maar ik heb Jan beloofd dat we dat niet gingen doen, nooit meer, het was echt zijn ding niet.

Het fotokaartje hadden we direct uit het toestel gehaald en goed gedroogd en ik ging nu met de laptop eens kijken of er nog iets op stond, of het nog te redden viel. En halleluja, alles stond er nog op, al mijn foto’s waren gered… wat een opluchting, de dag bleek opeens dus een stuk minder erg. We hebben direct dan ook maar alle foto’s bekeken, het waren er al 647, en we zijn morgen 2 weken onderweg 😏

Er zaten toch wel hele mooie bij, en hoe meer ik zag hoe blijer ik was dat dat allemaal niet verloren was gegaan, al die mooie dingen die we al gezien en gedaan hadden, dingen die ik al vergeten was, niet vergeten maar waar ik niet direct aan dacht. Alles direct op de laptop gezet voor het kaartje alsnog ging oxideren door het zoute zeewater, want dat is hier echt super zout. Het verlies van het fototoestel zelf zal ik me de komende dagen nog wel beklagen maar dat ik mijn foto’s nog heb is al heel wat.

Dag 15, Donderdag, 4 september

Vanmorgen de leuke camping in Cala Gonone verlaten onder alweer een prachtig blauwe lucht. De eerste stop was Spiagghia della dune, een mooi zandstrand met daarachter duinen van wel 30m hoog. Zoiets hadden we in Portugal ook al gezien en dat was heel indrukwekkend en dat wilde ik nog wel eens zien.

We kwamen er vlot aan, grote parking met automaat maar gelukkig ook iemand die tickets verkocht. We wilden er een uur of 2 staan, maar of hij het verkeerd begreep of dat het sowieso voor een halve dag was weten we niet maar we kregen een ticket tot 14h, het was toen half 11, ach, het was 6€, dus ook geen ramp, en wij lopen verder het pad af tot het strand, aan de zijkant zagen we wat duinen, niet hoog, maar wel duinen. We namen dus dat pad, niet recht naar het strand maar kwamen daar toch op uit.

Spiaggia della dune

Prachtig zandstrand met wit zand, prachtig blauw water, eerst lichtgroen en dan overgaand in turqoise en dan blauw, een typisch Sardijns strand dus. De duinen daarachter waren zeker geen 30m hoog, en overal stonden hekken. Uit de bordjes begrepen we dat de duinen beschermd waren en dat je er enkel omheen mocht wandelen en dus absoluut niet op, dat was een tegenvaller. We liepen er dus omheen, wat foto’s gemaakt maar indrukwekkend was het niet, de zee wel, echt het soort strand dat ik hier hoopte te zien.

Spiaggia della dune

We liepen langs een andere uitgang het strand weer af en kwamen langs een oud Sardijns boertje met een camionetje die crema pecorino piccante verkocht. Dat had ik in de winkel ook al zien liggen maar dat was 6€ voor een klein potje en ik durfde het niet aan, maar nu wilde ik het toch eens proberen. Hij sprak letterlijk nul Engels maar begreep wat ik wilde en liet me dan uit een potje alvast wat proeven. Hij wilde Jan ook wat geven maar die is sowieso al niet dol op geitenkaas en na de eerste vleug smaak siste ik al tegen hem: niet doen. Want het was SMERIG, ik hou best veel van geitenkaas maar dit smaakte gewoon naar puur geit, alsof ik een hele geitenstal had ingeslikt. Hij zag al aan mijn gezicht dat het geen succes was en vroeg iets van forte? En ja, het was veel te sterk, echt alleen maar geit, ik excuseerde me dan ook en vluchtte weg, het heeft wel een half uur geduurd voordat ik die smaak kwijt was, het bleef maar in mijn mond hangen, ondanks water, snoepjes, een sigaret, het was vreselijk.

Maar goed, dat wist ik dus ook. Ondertussen was ik al sinds vanmorgen op zoek naar een echte supermarkt, sinds we hier zijn was dat nog niet echt gelukt, de supermercati in Cala Gonone was al iets maar nog steeds niet echt wat ik zocht en ondertussen had ik toch echt wel een heleboel nodig, voorraden op, verse groenten en vlees, wat drinken behalve water, echt van alles. Ik zocht op internet naar een Lidl, daar hadden we in het begin een van gezien maar niet binnen geweest, tot mijn nu grote spijt achteraf. Via google kwam ik er achter dat op heel Sardinie VIJF lidls waten en geen in de buurt waar wij zaten. Enfin, we kwamen langs een Spar en stopten daar dan maar en heerlijk, eindelijk een supermarkt waar ik iets kon vinden wat ik wou, ook wat speciale Sardijnse dingen gekocht, pesto van pistachenoten bv, ik sloeg maar in, verse groenten, vlees, best een behoorlijke rekening maar nu kan ik weer dagen verder, ijsjes gekocht voor diepvries, broodjes voor de luch die we dan bij de volgende stop hebben opgegeten, ik was helemaal happy, eindelijk weer voorraad.

Die volgende stop was een lagune met flamingo’s, we zagen ze in de verte, een heleboel zelfs, maar helemaal aan de andere kant van het water, te ver om fatsoenlijk te fotograferen. We zagen ook witte reigers, en die omgeving daar was ook heel mooi en we liepen daar wat rond. Opeens zag ik een flamingo staan aan onze kant van de lagune, het bleken er zelfs 2, ze waren nog een eind weg maar we slopen er naar toe onder de dekking van struiken en konden zo vlakbij komen, het zijn hele schuwe beesten, en inderdaad, zodra we opstonden om ze te fotograferen waren ze weg, maar ik heb wel een mooie foto van opvliegende vogels, en Jan heeft het gefilmd.

We hebben daar een tijd gezeten, uitkijkend over die lagune, het was daar mooi en rustig. Ik zei nog: we moeten ervan genieten want dit is waarschijnlijk de laatste keer voorlopig dat het zo stil en rustig is. Jan vond nog een prachtige roze flamingo veer voor mij, en terwijl we verder liepen vonden we er nog 5, in verschillende maten, ik was er heel blij mee, een mooi souvenir.

Flamingo veren

Enfin, terug naar de camper, en we reden op weg naar de camping, die nog maar 12 km verder was. En net na vertrek, rijdend langs de lagune zagen we nog een stel flamingo’s, die ook nog gefotografeerd en ik was helemaal tevreden.

We kwamen om 15h hier aan en werden warm ontvangen, echt een vrolijke man die letterlijk welkom stond te roepen en onze handen schudde en ons naar de receptie wees. Die man daar was minder vriendelijk, gewoon correct, en legde alles uit in het Engels. Het was zo dat op de camping stilte uren golden, tussen 14-16h, en middernacht-8h, dus we mochten er nog niet op met de Nimbus, het was half 4, maar wel alvast te voet. We gingen onze plaats alvast bekijken, en die vond ik niet geweldig, tussen vaste bewoners ingeklemd maar wel vlak vlakbij de uitgang naar het strand.

Direct achter de camping: Spiaggia di Cala Girgolu

Daar gingen we dan eerst eens een kijkje nemen, het bleek echt heel vlakbij, en heel mooi ook, echt weer een turqois blauwe zee, een eiland rots op de achtergrond, een stuk zandstrand, ik dacht prive van de camping, anders kom je er niet of moeilijk. We zijn voorbij het volk gelopen tot bij rotsen waar we een tijd gezeten hebben terwijl ik een planning maakte voor de komende 2 dagen. Het probleem was een beetje dat het hier niet simpel is om de camping op en af te rijden, ook met hun uren, en als je eenmaal bent geïnstalleerd is het uiteraard lastig om alles weer af te breken, en vooral, er is hier overal een tekort aan parkeerplaatsen dus ja. ik had veel op mijn planning maar doordat we in Cala Gonone een dag langer zijn gebleven hebben we hier een dag korter dus de planning moet aangepast. Voorlopig maken we er morgen een stranddag van en overmorgen een heel eind te voet verder het schiereiland op. Er zijn verschillende plaatsen waar je prachtig kan snorkelen, en dat wil ik ook graag, maar of we daar ook gaan raken is nog een vraag, het is best een eind..

Enfin, terug en de camper geinstalleerd, dat we dichtbij de stranduitgang zitten bleek ook een nadeel, letterlijk IEDEREEN loopt hier langs, het is druk. Jan kwam gelukkig op het briljante idee om onze doeken op te hangen, die sleuren we al jaren mee maar nog niet echt gebruikt. Nu was dus het moment, ik was vergeten dat er zo’n prachtige foto opstond van een bos en een waterval, een scene die we hier in het land hadden kunnen tegenkomen. Het effect was prachtig, alsof we er midden in zaten, en niemand kon ons zien, ik zag alleen aan de onderkant de hele tijd voeten voorbij komen, en ik was zo gelukkig dat we verstopt zaten, anders was ik lang zo relaxt niet geweest. Ik maakte een pastasalade met oa de inktvis die ik vanmorgen had gekocht, en all was well. De weersvoorspelling blijft ook nog goed, en morgen een stranddag, ook eens leuk.

Dag 16, Vrijdag, 5 september

En weer prachtige blauwe lucht vanmorgen, ideaal voor een stranddag.

Jan was vers brood gaan halen op de camping, dat was eigenlijk de eerste keer in Sardinie, altijd lang houdbaar supermarktbrood gehad, dit smaakte dan ook heerlijk.

Vervolgens ging hij het vuilnis wegbrengen, er is maar 1 centrale plaats op deze hele giga camping, heel idioot, en dus vrij ver. Hij kwam weer terug met al het vuilnis, je mocht en kon daar alleen maar op bepaalde uren vuilnis binnen brengen en hij was dus net te laat, nog nooit zoiets meegemaakt op een camping. Dit is sowieso de stomste camping die we hebben gehad op Sardinie, we hebben er eigenlijk allebei een hekel aan, onze plaats ingeklemd tussen alle vaste bewoners met hun caravans in een hok met groene zeilen, lanen en lanen vol, het ziet er zo deprimerend uit, dan het feit dat het pas om middernacht stil moet zijn, ook zo raar, en gisteravond hebben ze er in de buurt van geprofiteerd, al die luid pratende Italianen, goed dat we een camper hebben en het geluid kunnen buiten sluiten. Ook het douche systeem is totaal debiel, met verschillende knoppen waaronder 1 buiten de douche waarmee je hem aan moet zetten, om te voorkomen dat je langer dan 3 minuten doucht, of het feit dat ik hier vandaag de was wilde doen, er zijn wasmachines, maar nergens een plaats om de was te drogen, en zelf kunnen we geen wasdraad spannen, hier ingeklemd tussen de caravans, alles aan deze camping is onsympatiek, camping villagio Capocavallo.

Camping Coda Cavallo

Het voordeel is dan weer het strand dat hier echt vlak achter ligt, een prachtige baai met dat schitterende blauwe water en mooi wit zand. We hebben vanmorgen dan ook alles uitgehaald voor een stranddag, het strandtentje en de stoeltjes en de waterhangmatjes en ons geinstalleerd op het strand. Het water is zalig van temperatuur, bijna warm, en de baai is schitterend. We hadden een plaatsje gevonden vlak naast een soort lagune en dan voor ons de zee, heel mooi. Het strand was vol maar niet echt overvol, en ik heb nog prachtige foto’s met niemand er op.

Spiaggia di Cala Girgolu

Maar waar ik dan vanmorgen gek van werd was de strandanimatie, een instructeur die van op het strand een soort aquagym stond te geven met knetterharde salsa muziek, het schalde over het water, echt verschrikkelijk. Ik lag lekker op mijn hangmatje in zee, me vasthoudend aan een boei, maar kon niet relaxen, dat heeft drie kwartier geduurd voordat het eindelijk afgelopen was en de rust weer keerde, en toen werd het heerlijk.

Lagune met daarachter de camping

Ook Jan is er verschillende keren in geweest, en heeft zich toch ook wel geamuseerd, we hebben allebei nog heerlijk zitten lezen, in de schaduw van ons tentje, waar we heel blij mee zijn. Al met al zijn we daar 4h gebleven, een record voor ons.

Hier terug op de camping deed Jan een nieuwe poging om het vuilnis weg te brengen en kwam alweer terug met alles, we hadden het middagslot gemist toen we op het strand waren, het bleek pas vanavond weer te kunnen tussen half 8 en 9, toen is het dan eindelijk gelukt. Maar we hadden het allebei helemaal gehad hier, wat een gezeik. Ik ben allang blij dat we op de vorige veel veel leukere camping een dag langer zijn gebleven, en hier maar 3 ipv de voorziene 4 nachten. Morgen nog een dagje maar we gaan er op uit, en overmorgen verder, in totaal nog maar 4 nachten op het eiland, het is omgevlogen.

Dag 17, Zaterdag, 6 september

Vanmorgen zouden we een scooter gaan huren en naar de punt van het schiereiland rijden om daar te gaan snorkelen, een van de top snorkelplaatsen van Sardinië. Jan had dat bedrijf gister nog een whatsapp gestuurd maar dat hadden ze zelfs nog niet bekeken. Het was binnendoor maar 8 minuten lopen dus we gingen er zelf maar even naar toe. Het bleek in een vakantiepark te zijn, en we vonden het eerst maar niet, borden zijn teveel gevraagd. Opeens zag ik ergens iets van rental schemeren tussen de bomen, hoera, we hadden het gevonden. Het bleek alleen heel erg dicht, Jan belde naar het nummer dat op de deur stond, een andere dan op de website en er nam iemand op, nee, scooters waren er niet meer. Fietsen dan? Dat kon, maar minstens voor 3 dagen. Enfin, wij dus maar weer onverrichter zake terug. Er was nog een snorkelplek hier 3-4 km vandaan, dat konden we nog lopen, maar dat strand moest je reserveren en dat bleek vol. Tja, toen hadden we alles geprobeerd wat we konden.

Het strand van de camping

We besloten dan nog maar eens naar ons eigen strand te gaan, en daar Jan zijn nieuwe duikbril eens uit te proberen, hier in de zee hadden we gisteren ook al visjes gezien, en misschien zaten er tussen de rotsen een stuk verder op nog wel meer vissen.

Eerst rustig geluncht want ik wou pas na de aquagym aankomen, niet nog eens die herrie, maar om 1h kwamen we dan aan, heel weinig volk. Wij zetten de tent op, de stoeltjes uit, blazen de hangmatjes op en lekker het water in, samen drijvend in onze hangmatjes, in dat lekkere bijna warme water, het was zalig relaxend. Ook Jan genoot ervan, terwijl hij niet echt een strandfanaat is.

Daarna ging Jan zijn nieuwe masker dan eens proberen bij de rotsen en kwam terug met de melding dat hij heel veel vissen had gezien, een heleboel verschillende soorten ook, hij had helaas de go pro niet meegenomen. Dus ik ook eens proberen, met toestel, en oh ja, een heleboel vissen, een heleboel soorten, en een soort zeeanemonen ook, paars wit, het was geweldig, een prachtige onder water wereld.

Later zijn we samen nog een hele tijd gaan snorkelen, en het was heel mooi, Jan zag nog een zee-egel, een purple urchin, en ik zag nog 2x een felgekleurde vis met blauw en geel en oranjig. Helaas zijn mijn filmpjes met de gsm niet echt goed gelukt, net als ik filmde was er amper iets te zien, en om de telefoon aan en uit te zetten moest ik eerst boven water komen, onder water lukte dat niet dus tegen dan was alles alweer weg. Maar op zich was het prachtig, en ach, mss was het bij Capo Covallo zelfs nog mooier, we hebben hier ook echt genoten en zijn tot half 6 op het strand gebleven, helemaal blij want het was weer een mooie dag geweest met prachtig weer.

Uitzicht van af de camping

Vanavond heb ik weer gevloekt op deze camping en het belachelijke douche systeem, na 3 douches proberen bij de vrouwen, lukte het bij de mannen de derde douche, dus elke keer weer handdoek ophangen, alles klaar zetten want als hij het doet had je maar 3 minuten, dus je moest er klaar voor zijn. Nee, deze camping zal ik niet missen, maar het strand was wel geweldig.

We moesten vandaag van het mooie weer profiteren want van af morgen is het afgelopen, morgen half bewolkt, overmorgen bewolkt en overmorgen, onze laatste dag, zelfs regen 😢

Dat is pech, want maandag zouden we de Maddalena archipel bezoeken, wat door veel reviews het paradijs werd genoemd, maar dan moet je wel zon hebben.

En we moeten ook nog een camping zien te vinden morgen.

We hadden vandaag allebei een einde van de vakantie gevoel, een prachtige vakantie, en nu wilden we naar huis. Maar we hebben pas dinsdag avond een reservatie voor de boot naar huis, als we niet op een eiland zaten zouden we morgen vertrekken.

Enfin, misschien valt het weer een beetje mee en zien we nog wat moois.

Dag 18, Zondag, 7 september

Nou, een rare dag, vooral een hele stressvolle dag. We zijn onverwacht op weg naar huis.

Vanmorgen bleek het nochtans mooi weer, blauwe lucht en al.

We zijn vroeg vertrokken, we wilden vroeg op de camping in Palau zijn, om nog een plaatsje te vinden. Maar eerst naar 10 km verder, een stop in Porto Taverna waar er een houten loopbrug over een lagune zou zijn vanaf waar je flamingo’s kon zien.

Er was een grote parking met een automaat waar we braaf onze nummerplaat op invulden om te kunnen betalen. We kregen het bericht: free parking. We konden het niet geloven en probeerden het nog een keer, met hetzelfde resultaat. Ik heb er zelfs een foto van genomen, voor de zekerheid, er klopte iets niet.

Maar goed, wij dus die parking af die direct naast de lagune lag, en in de verte zagen we ook al flamingo's, behoorlijk roze zelfs, ook de brug zagen we liggen maar hoe kwamen we daar? We begonnen richting het strand te lopen, door water naar een ander stuk strand gelopen richting de brug. En ja, we kwamen er, het zag er wel mooi uit, die houten brug dwars door de lagune en we begonnen hem over te steken.

Die flamingo's waren wel slim, ze zaten precies in het midden, van alle kanten waar we rond die lagune gelopen hebben zagen we ze ongeveer even ver, ik heb ondertussen al stapels foto's van flamingo's in de verte.

Flamingo's bij Porto Taverna

We kwamen dan aan de andere kant van die lange brug uit op een super grote parking waar we dus af wilden om dan verder te lopen terug naar de auto, en we liepen en we liepen, ook de verkeerde kant uit maar we konden niet anders, om tenslotte bij een grote weg uit te komen, en zeker niet het weggetje waarlangs wij binnen waren gekomen. We zaten helemaal verkeerd, en besloten dan maar gewoon helemaal terug te lopen wat we al gedaan hadden. Ondertussen kwamen we nog langs een stuk van de lagune die er prachtig uitzag, met een berg op de achtergrond, diezelfde die we vanaf ons strand ook al zagen, voor mij een van de mooiste beelden van de reis, ik werd er stil van.

bij Porto Taverna

Enfin, die hele weg terug en eindelijk weer bij de Nimbus.

We waren er allebei niet gerust in en inderdaad, de slagboom ging niet voor ons open, niet van ver af, niet van dichtbij, gewoon niet, we werden er wanhopig van, er was ook niemand te zien van parkeerwachter of zo, geen bord met een telefoonnummer, we stonden daar, te vloeken. Ik sprak dan een mevrouw aan die ook net aan kwam en op weg ging naar het strand, met haar man. Zij sprak goddank redelijk Engels, en snapte het probleem. Zij en haar man waren ontzettend behulpzaam, belden tenslotte een nummer dat op een paal gekrabbeld bleek, en dat was dus ergens van een verantwoordelijke, die schetterde uit de telefoon. Enfin, toen bleek dat we bij het weggaan moesten betalen, niks free parking dus, en de automaat had ons gescand bij het binnenkomen blijkbaar, wist hoe laat we daar waren aangekomen, en hoeveel we nu moesten betalen en toen we nu de bareel naderden ging het wel, niet direct trouwens, we werden gek, maar toen toch opeens omhoog, die mensen waren zelfs nog blijven wachten tot we er door waren, super vriendelijk.

Ondertussen waren we meer dan 2h kwijt, terwijl we even flamingos wilden kijken.

Het was nog een uur rijden naar Palau, veel later dan gepland, we kwamen daar op de middag aan en het meisje aan de receptie zei dat het vol was maar we mochten gaan kijken en als we nog een plaatsje vonden mochten we daar staan.

De camping zag er leuk uit, met prachtige rotsen in lichtblauw water, en overal stonden campertjes en tentjes. We vonden een strook grond waar we eventueel nog konden staan, tegenover het sanitair gebouw, wel totaal geen uitzicht op zee, maar struiken, en zo smal dat we onze tafel en stoelen niet eens voluit konden zetten. Maar we stonden op de camping die ik wou, maar wel op de allerrotste plaats.

We gingen eerst even wat eten enwerden overvallen door een wespenplaag, er zaten er direct 7 om ons heen, ze zaten in de camper en waren er met moeite uit te krijgen, de camper open doen moest met beleid gebeuren en dan glipte er nog 1 toch naar binnen, het was vreselijk irritant, en dan ben ik er niet bang voor gelukkig.

Vervolgens las Jan op internet dat automobilisten werd aangeraden om woensdag uit Frankrijk weg te blijven, want het het land zou platgelegd worden met blokkades. En of we nu morgen of overmorgen vertrokken, (daar waren we nog niet over uit) woensdag zouden we door frankrijk rijden. We wisten het even niet meer, het weer viel vandaag geweldig mee, ze hadden licht bewolkt voorspeld maar het was blauw en heel warm, maar morgen de hele dag stond er nog steeds zware bewolking op, wat dus niet zo mooi was als we de La Maddalena archipel zouden bezoeken, wat een hoogtepunt had moeten worden, en overmorgen regen. Dus hier 2 dagen zo’n beetje voor niks zitten op deze rotplaats, aangevallen door wespen, we besloten om te vertrekken en vanavond nog de boot naar huis te nemen zodat we uiterlijk woensdag thuis zouden zijn.

We waren net een uur op de camping geweest maar moesten de volle 46€ betalen waar ik ook woedend over was.

Dan de reservatie omboeken wat moeizaam ging maar uiteindelijk toch lukte, ook al kostte dat nog eens 100€ extra.

En zo vertrokken wij, al helemaal gestrest, uit Palau. Het was een 2h rijden naar de haven, weer door de bergen, met veel bochten. Jan vond het wel leuk maar ik had barstende koppijn van de stress en kon het minder waarderen.

We moesten pas om uiterlijk half 8 bij de boot zijn, het was toen 14h, dus we hadden tijd genoeg. Het plan was om naar Porto Torres centrum te rijden en daar wat te gaan eten alvorens naar de haven te rijden.

Oleander boom in Porto Torres

Nou, dat viel ook tegen, dat stadje was doods, totaal uitgestorven, niets te eten. Gelukkig vonden we dan nog een supermarkt open waar we een soort broodpizza’s kochten als avondeten.

En wij naar de haven, tenminste, we vonden nergens op de bevestiging een adres, er stond eigenlijk niets op behalve de datum en een boekingsnummer.

Gelukkig vond ik op google maps dan de opstapplaats van deze maatschappij, er zijn er verschillende, maar in de hele haven was er geen een bord naar te vinden, en we waren al niet zo relaxt, en dan dit rondrijden, hopend dat we goed zaten.

We kwamen dan bij de douane en de inschrijving. We lieten onze mail zien, meer hadden we niet gekregen, geen code of niets, en mevrouw blafte maar: A ticket, I need a ticket. En wij maar uitleggen dat we er geen hadden, dit was alles wat ze ons toegestuurd hadden. We moesten volgens haar naar het stazione maritima en daar zouden ze het printen. Waar dat stazione dan wel was zei ze niet, we moesten daar weg, terugdraaien. We dachten dat het het kantoortje naast de hokjes was maar toen ik het daar ging vragen bleek het de douane. We waren ondertussen aardig over de rooie van het hele gedoe en de Italiaanse chaos.

De douanier had me dan wat uitgeduid waar dat stazione dan wel was, dus wij naar daar, een heel stuk weer terug rijden, we vonden het eerst nog niet maar uiteindelijk dan toch.

Toen bleek het kantoor van ‘onze’ maatschappij dicht te zijn, ook dat nog. Ergens anders gaan vragen en het zou over een kwartier open gaan, dat werd een half uur, maar toen was het zo ver en kregen we effectief een ticket in onze handen. We moesten wel nog 40 minuten wachten voor we naar de inschrijving terug konden voor onze boot, en dat hebben we dan gebruikt om ons eten op te eten, die soort broodpizza die droog en niet lekker was, meer gewoon maagvulling.

En toen eindelijk, eindelijk de parking voor de boot op, ik had niet meer verwacht dat het nog zou lukken. We mochten al snel boarden, sneller dan verwacht, ik moest nog een sprintje trekken want ik was nog een foto gaan nemen van de zijkant van de boot, een giga Sylvester met Tweetie bird, tot ik opeens zag dat onze rij was gaan rijden en Jan die me wanhopig riep, ik haalde het nog net.

de boot van Moby

We zaten op de boot, we waren er.

Toen nog stress om een cabin te huren, dat was ons op de heenweg zo goed bevallen. Maar helaas, de boot was volledig volgeboekt, geen cabin meer over. Dat was voor Jan een grote teleurstelling, ik had eigenlijk niet anders verwacht, het was toch al zo’n rotdag geweest, natuurlijk lukte dat niet. 😏

Dus nu zitten we op stoelen, er zijn nog veel lichten aan, en overal zijn blerende kinderen. Het is zondag avond en veel Italianen gaan blijkbaar naar huis, met kinderen die doodmoe en strontvervelend zijn. We zitten in een zaal met drie rijen van 3 stoelen naast elkaar, en dan die blèrende kinderen, het lijkt alsof we in een vliegtuig zitten.

Ik heb nog een slaappil, ik hoop dat die mij helpt, maar ik vrees voor Jan, die morgen weer fris moet zijn voor een lange dag rijden. We hebben nog heel wat km te doen voor we thuis zijn, hopelijk op dinsdagavond al, we moeten dan alleszins Frankrijk al door zijn.

Nog meer Cartoons

Brr, dit was geen leuke dag, zo zonde dat dit het einde van een prachtige vakantie is.

En nu nog 2 dagen alleen maar rijden.

Ik zal blij zijn als we thuis zijn, eigen bed, eigen douche, home sweet home.

Afscheid van Sardinie

Nog even flink zijn, eerst vannacht doorkomen.

Dag 19, Maandag, 8 september

Echt geen leuke dag, en dan druk ik me voorzichtig uit.

Vannacht dus op de boot op stoelen geslapen, en dat viel eigenlijk niet eens tegen. Ik had een slaappil genomen, die ik voor dergelijke gelegenheden bewaar, en omdat er genoeg plaats was lag ik languit over drie stoelen, en Jan het zelfde 2 rijen verder. En zo heb ik nog redelijk geslapen, maar 2x wakker geweest en opgestaan om op het dek een sigaretje te gaan roken, en wat gelezen, tussen al die slapende en soms snurkende mensen, ik heb uiteindelijk 5h45 min geslapen,en dat is niet eens slecht voor mijn doen. So far so good dus. Het ontbijt dat we oorspronkelijk gereserveerd en betaald hadden is bij de herboeking verloren gegaan, maar honger hadden we toch niet.

Om kwart voor 10 reden we dan de boot af en Genua binnen, de goeie weg ook nog, het was bewolkt maar wel warm, maar niet te, lekker om te rijden. Op een aire gestopt waar we dan wat broodjes gesmeerd en gegeten hebben en verder Italie door, op naar de grens met Frankrijk en de Frejus tunnel. De eerste keer dat we de peage moesten betalen vanaf Genua lukte het niet, Jan kreeg dat ticket niet in de automaat, alhoewel hij het op allerlei manieren probeerde, er kwam een stem dat er assistentie zou komen, die zagen we niet maar wel een bericht dat we 80€ moesten betalen, wat we krankzinnig veel vonden, en wss echt niet klopte. Maar ja, er is daar ook niemand waar je iets aan kan vragen, alles gaat elektronisch, dus wat moet je, vloeken en doorrijden want achter je staat een file, ook te vloeken. Om de haverklap was er trouwens een peagehokje, van 1,5 tot 8€, dure grap hoor, die konden wel direct contactloos betaald worden, zonder ticket.

3h wachten voor de Frejustunnel

Enfin, na 3h kwamen we dan bijna bij de Frejus tunnel om Fr in te rijden. We hadden al borden gezien onderweg, uiteraard volledig in het Italiaans, en we dachten dat er stond dat er een wachttijd was van 90 minuten. We hoopten het verkeerd begrepen te hebben, maar helaas, we stonden stil, en stil, schoven af en toe een auto op, en dat was het dan weer. Wat er aan de hand was, geen idee, we zagen ook niets door een bocht in de weg, en stonden daar, samen met honderden anderen, de vrachtwagens hadden een apart rijvak en verdwenen wel, de autos stonden stil. 3h heeft dat grapje geduurd, 3 hele lange uren die we juist zo dringend nodig hadden, we moesten vandaag zo ver mogelijk Frankrijk door raken en nu kwamen we er zelfs niet in.

Opeens begon het te rijden, na 3h, langs de douane en dan de hokjes om de tunnel te betalen, wat weer heel moeilijk ging, het zat echt niet mee.

Maar we waren dan eindelijk in Frankrijk, na 6h sinds we van de boot weggereden waren ipv 3h, en dan moesten we Frankrijk zo ver mogelijk door.

We waren allebei doodmoe en zeer geïrriteerd. Bij Aix les Bains gingen we van de snelweg af om even boodschappen te doen, een gigantische Leclerc, dat was even een cultuurschok na die kleine mini supermarktjes in Sardinië, wat een keuze, wat een lekkere dingen. We kochten rillettes, en pate, en pate en croute, ik had nog nooit zoveel verschillende soorten gezien, wat flessen orangina, het was een onderbreking van een lange dag.

We waren al doodmoe, ik wilde eigenlijk stoppen, het was al 16h geweest maar Jan vond dat hij best nog een 150 km kon rijden. Ondertussen zocht ik naar een beetje leuke camping en vond iets op google maps, maar dat bleek nog 3h te duren voor 125 km, over de peage dan nog. Het was dus te ver en ik snapte het sowieso niet. We reden dan ook iets de verkeerde richting uit, richting Zwitserland en de bergen, Geneve. Terwijl de camping die ik had gevonden via google maps juist de andere kant uit ging, en op de kaart zag je hem ook duidelijk een lange lus naar boven maken en dan weer helemaal terug. Totaal onlogisch, het duurde ook veel te lang, ik begreep er niets van en was gewoon doodmoe.

Even gestopt en dan maar een andere camping gezocht, in de buurt van waar we toen zaten, 8km van Annecy, wat we een half uur eerder al gepasseerd waren, maar slechts een kwartier van waar we waren, voor morgen wel niet in de goeie richting maar we moesten echt stoppen, we hadden al 10h in de auto gezeten met als enige stop de broodjes voor het ontbijt, en ons winkeluitstapje, totaal onverantwoord. Geen wonder dat we zo kapot waren.

We kwamen dan op de camping aan en wow, liefde op het eerste zicht, goeie vibe, een zalige camping, echt het soort waar ik het meest van hou, heel rustig, op gras, onder bomen, aan een heel mooi riviertje met mooie rotsen en stroomversnellingen, met plaatsen die je zelf mocht uitzoeken,een super vriendelijke relaxte eigenaar, spotgoedkoop, 20€/nacht, sanitair in orde, allebei een goeie warme douche genomen, daar waren we wel aan toe, snel wat eten gemaakt en afgewassen, wat langs de prachtige rivier gelopen, want wat beweging na 10h in de auto zitten was nodig.

Rivier bij de Camping in Groisy

We werden allebei weer mens, kwamen bij na deze moeizame dag.

Van de camping eigenaar hoorden we trouwens dat de Mont Blanc tunnel is afgesloten wegens werken, tot 15 december, en al het verkeer moet dus door de Frejus tunnel. Het verklaart wel nog steeds niet waarom we zo lang stil hebben moeten staan, we zullen het nooit weten.

Maar ondertussen zijn we lang niet zo ver naar het noorden als we gehoopt hadden, als we morgen thuis willen raken moeten we nog heel veel rijden, misschien teveel, en halen we het niet. En nu wil ik eigenlijk niets liever dan morgen thuis te komen.

Maar ja, Jan moet ook geen domme dingen gaan doen omdat hij te moe is.

We zullen dus moeten zien hoe het gaat. Eerst Frankrijk morgen uitraken voordat de blokkades beginnen.

Dag 20, Dinsdag, 9 september

Wat een dag, we zijn weer thuis, maar wat een lange dag.

Allebei als een blok geslapen na die dag van gisteren, op onze leuke camping Moulin de Dollay in Groisy.

Het had behoorlijk geregend vannacht, blaadjes van de bomen gevallen, het zag er heel toepasselijk ‘einde van de vakantie’ uit.

Laatste ochtend op de laatste camping

Ik keek eens op de kaart, en het was toch wel nog een heel eind naar huis, wel 900 km, en toen ik op de weerkaart keek was het regenachtig en met de extra melding: door extreme regen kan uw reisroute langer duren. Geen goed nieuws dus, en we besloten dan ook om te proberen tot Luxemburg te komen, en dan morgenochtend naar huis te rijden.

Het begon in ieder geval al slecht, door de vage aanduiding toen we de peage opreden maakte we identiek dezelfde fout als gisteravond en moesten we weer dat hele eind rijen met die rare lus aan het einde om weer terug te rijden, we zaten al bijna in Geneve. En dus weer terug, en nog 2 rare lussen maken voor we op de goeie snelweg zaten, niet gewoon afrit op, snelweg over en volgende oprit weer op, nee, dat was te simpel, we reden hele stukken door dorpjes, met rare lussen, we snapten er niets van. We zaten zelfs in de bergen en toen we een tunnel uitkwamen reden we in de wolken. Maar eindelijk zaten we dus op de goeie snelweg, reden naar een poortje van de peage, de meest rechtse, voor vrachtwagens, maar wij zijn ook hoog. Alleen, die specifieke baan reed de snelweg weer af, er onderdoor en langs de andere kant, dus de tegenovergestelde richting er weer op, zoiets bizars. Dus moesten we er weer af, en weer de goeie oprit zoeken, en weer naar die peage hokjes rijden, nu maar een middelste genomen.

En hoera, eindelijk zaten we goed en kon het niet meer mis gaan, geen gedoe meer. Het weer was behoorlijk goed, geen regen gezien. En zo reden wij door Frankrijk, puur kilometers maken op de peage, het was niet heel druk, niet heel warm, ideaal om te rijden.

En het ging vlot, het ging heel vlot zelfs, aan de andere kant was het veel drukker, bij ons veel minder.

En zo reden we verder, saai, maar ja, dat is nu eenmaal zo. Een dik half uur gestopt om een boterham te eten en weer verder. Ik zat ondertussen de tijd in de gaten te houden. Volgens de Tom zouden we om 16h in Luxemburg zijn, dus ik zat al te denken…reken daar 3h bij en we zijn om 19h thuis, dat is toch best te doen, als Jan niet te moe is na al die kilometers.

En even later zei hij zelf: zeg, als we om 16h in Luxemburg zijn… wat denk je? Enfin, we waren het weer roerend eens, we rijden door naar huis, hoera, slapen in ons eigen bed.

So far, so good.

Aan de andere kant werd het drukker en drukker, behoorlijk file zelfs maar wij reden nog steeds vrolijk door, en zo kwamen we in Luxemburg, om te stoppen bij station Berchem om nog wat tabak in te slaan. Net na de afrit begon er een file, en zodra we op het terrein waren zagen we alleen nog maar auto’s, aan alle kanten, rijen voor de benzinepompen, rijen voor de parking, overal auto’s, alles stond muurvast, het was een chaos. De mensen die getankt hadden konden niet verder want de autos konden niet van het terrein af de snelweg op omdat daar ook een file stond, het was werkelijk een onoverzichtelijke chaos, en ik vreesde al dat we daar uren zouden staan. We konden wel opeens aansluiten bij een iets kortere rij voor een pomp, maar stonden toen weer eindeloos stil. Terwijl wij eindelijk konden tanken kwam er opeens beweging in en konden wij, iedereen opeens, doorrijden en zo weer de snelweg op, het bleek maar tijdelijk want de file achter ons zwol weer aan, en voor ons zat het ook vol. Enfin, over het stukje Luxemburg dat je moet doorkruisen wat je normaal in een oogwenk doet deden wij 1h45 minuten, het was overal vol.

Maar om half 6 reden we dan toch Belgie in, bijna thuis, dachten we.

We waren nog geen 15 km de grens over of we stonden weer stil, maar dan ook totaal stil, en we bleven stil staan, en stil staan, en stil staan. Er was dus duidelijk iets gebeurt.

Het was om gek te worden, we stonden er een uur voordat er eindelijk beweging in kwam, we werden via een weg de snelweg afgeleid, we waren nog bij de gelukkigen, degen die na die afrit stonden konden niet weg. En zo reden we via Ardeense boswegen en kleine Ardeense dorpjes naar Neufchateau, dankzij de Tom want we hadden geen idee waar we zaten en waar we naar toe moesten.

Bijkomend groot probleem was dan nog dat Jan, al wachtende in de file aan zijn zonnescherm had zitten prutsen en dat was los gekomen. En natuurlijk net nu was er een felle zon die heel laag stond, recht in zijn ogen, hij zag niets, ik gaf hem aanwijzingen zoals, pas op, er komt nu een bocht. Het was totaal onverantwoord om zo te rijden, gelukkig was er af en toe een bos waarin het beter ging maar het was ook drukker dan normaal op de weg.

Enfin, we kwamen ongedeerd in Neufchateau, en zo naar de snelweg, een stuk verder dan waar er iets gebeurt was, we zaten weer op de goeie weg. Alleen was de verwachtte tijd om thuis te komen ondertussen opgelopen tot kwart over 10, dus 3h later dan gepland. Maar ja, stoppen op 260 km van huis, nee, zo zijn we niet gemaakt. Jan was super flink en bleef doorrijden, wel eerst nog even gestopt om het zonnescherm met ducttape vast te maken, maar de zon stond ook alweer een stuk lager ondertussen.

Dus wij op weg voor het laatste stuk, wat toch wel tegen viel, die laatste file had er wel ingehakt. Gelukkig hebben we eten, drinken en een wc aan boord, we hebben wat paté, worst en kaas gegeten.

Het werd algauw donker, nog rotter om te rijden maar verder gebeurden er geen rare dingen meer, behalve dat mijn ogen branden en mijn rug totaal verkrampt was.

Jan wilde nog frieten maar er was nergens een frituur open, tot in Brakel waar er een pita bar open was op de rotonde. Daar iets gehaald en naar huis gereden, de laatste 10km.

We waren er, om half 11, na zeker 1000 km gereden te hebben, en 14h in de auto gezeten te hebben, minus een half uur middagpauze. Het was gekkenwerk en onverantwoord, maar het is gelukt.

De laatste drie dagen zijn eigenlijk alleen maar stressvol geweest, de hele mooie vakantie is even op de achtergrond geraakt. Enfin, dat zal wel weer zakken, het is tenslotte allemaal goed afgelopen en de Nimbus heeft zich heel goed gehouden, trots op hem en vooral op Jan.

We zijn weer thuis!

Nawoord:

Het is een prachtige reis geweest. Sardinië heeft mijn verwachtingen ver overtroffen, misschien wel de mooiste reis die we binnen Europa al gemaakt hebben.

De mooie witte stranden, het prachtige lichtblauwe of turquoise water van de zee, water dat ook nog eens kristalhelder is, en dan het binnenland met zijn onverwacht weelderige groen, de schitterende watervallen, de feeërieke plaatsen, de geweldige piscina naturali, de lagunes met de flamingo's, de imposante bergen en de spectaculaire uitzichten, de indrukwekkende Gorrupokloof, het blauw van de baai van Orisei, het weer dat grotendeels heel erg goed geweest is, en niet te heet, gemiddeld 28graden, en het zeewater dat zo lekker was, zo leuk gesnorkeld en veel vissen gezien, zoveel mooie dingen gezien, zoveel gedaan, heel veel geklommen over rotsen, maar het was het altijd waard.

Het heeft me wel doen beseffen dat we toch niet meer van de jongsten zijn, het is een intensieve reis geweest, met veel zware tochten en super zware beklimmingen, zoals Sa Stiddiosa en de Gorrupo kloof, maar het eindpunt van deze tochten waren dan ook wel hoogtepunten. 2x deze vakantie bood een totaal vreemde mij zomaar hulp aan door het geven van een steunende hand bij het afdalen van rotsen, waardoor ik mij echt realiseerde dat ik als oud gezien word. Zelf voel ik het niet zo maar ik denk wel dat ik bij het uitstippelen van een volgende vakantie toch wat minder ga inplannen. Deze keer had ik 3 vrije dagen ingepland, 1 per week, maar uiteindelijk is dat maar 1 geworden, en dat was dan meer door het weer dat die dag tegenviel. Er was daar ook zoveel te zien.

Heel jammer dat we de La Maddalena archipel niet meer gezien hebben, dat had het hoogtepunt moeten worden. Maar ach, we hebben al veel stranden en baaien gezien en mooi blauw water, het is echt mooi geweest.

Zoeken in deze blog

Jan en Mieke naar Sardinie

Reacties

Een reactie posten